Ποίηση και ξερό Ψωμοτύρι!

[tryfev]

Φίλε Τζούλιαν, πολύ ενδιαφέρουσα η δημοσίευσή σου

 

 

Πάντως καλιαρντά δεν είναι σίγουρα γιατί, αφενός το ποίημα δεν έχει το ύφος αυτής της διαλέκτου και αφετέρου έχω μπροστά μου το λεξικό της, με τίτλο "Καλιαρντά", γραμμένο από τον Ηλία Πετρόπουλο, και δεν βρήκα μέσα καμιά από τις λέξεις τού ποιήματος.

 

 

Σε διάφορα λινκ που έψαξα, το χαρακτηρίζουν υπερλεξιστικό ποίημα, ενώ αλλού, εξ αιτίας του, χαρακτηρίζουν τον Λαπαθιώτη πρόδρομο τού γαλλικού κινήματος "lettrisme", που εμφανίστηκε στην Ευρώπη το 1946. Περισσότερα για το κίνημα αυτό, που αγγλικά αποκαλείται lettrism και letterism θα βρείτε (στα αγγλικά), στο http://en.wikipedia.org/wiki/Lettrism

 

Βρήκα ακόμη, σχετικά με το θέμα αυτό μια ανάρτηση στο blog http://spartinos.ning.com/profiles/blogs/pohuph-rohuph-tsohuph

που λέει τα εξής:

 

"O Λαπαθιώτης, σ’ ένα ποιητικό παιχνίδι του, το 1938, έγραψε το "ΒΑΟ ΓΑΟ ΔΑΟ" ένα ποίημα απρόσμενο για την εποχή του, αλλά και το προσωπικό ποιητικό του ύφος (όχι ίσως για την προσωπικότητά του απρόσμενο). Προλαβαίνει έτσι, ο Λαπαθιώτης, τους ISIDORE ISOU και MAURICE LEMAITRE, τους κύριους εκπροσώπους του Λεττρισμού (Lettrisme), το οποίο ως κίνημα εμφανίζεται γύρω στο 1945. Το κίνημα του Λεττρισμού είναι ένα "αντιλεξικό" κίνημα, πρεσβεύει μια ποίηση που θα βασίζεται στη δύναμη του φθόγγου – στη δύναμη της ήχησης, κι όχι στο νόημα των λέξεων. Ο ποιητής φτιάχνει δικές του λέξεις, καινοφανείς, με αυθαίρετους φθογγικούς συνδυασμούς, φαινομενικά «άσημες», που ανοίγουν, ωστόσο, το πεδίο στον αναγνώστη, να τις φορτίσει με νόημα, κάτι που και ο ίδιος ο υπερλεξιστής ποιητής ίσως έχει ήδη κάνει, υπομειδιώντας. Πέρα από τις παράπλευρες επιδιώξεις (καινοφανή λεκτικά μορφώματα, κωμικές ετυμολογικές αναφορές, επί μέρους παρηχήσεις κλπ), κύρια επιδίωξη είναι η δημιουργία συνολικά ενός κλίματος ηχητικού, το οποίο μάλιστα με την απαγγελία εντείνεται ακόμα περισσότερο. Αυτό το ηχητικό κλίμα κυοφορεί το νόημα. "

 

Στο ίδιο μπλογκ δημοσιεύεται και ένα ποίημα ανάλογου ύφους, που τιτλοφορείται "Πουφ Ρουφ ΤΣουφ".

 

[tryfev]

Ας ανεβάσουμε και κάτι καινούργιο, καβαφικό.

 

Το ποίημα το θυμήθηκα παρακολουθώντας στο shoutbox τους ατέλειωτους φιλικούς καυγάδες Tightwad και ΝΤΖΟΥ περί Φιλίππου, Θεσσαλών, Αθηναίων, Μεκεδόνων κλπ., κλπ. Τους είπα λοιπόν πως, αν δεν επικρατούσαν οι Μακεδόνες στα μέσα (και λίγο μετά) του 4ου π.Χ. αιώνα, ποιος θα είχε στείλει την Ελλάδα "πέραν τού Ινδού και Γάγγου" (απόσπασμα από καθαρευουσιάνικο ποίημα τού Αλεξάνδρου Σούτσου), οι παρακμασμένοι Αθηναίοι ή οι αυτοαπομονωμένοι Λακεδαιμόνιοι. Κι αμέσως στο νού μου ήρθε τούτο το ποίημα τού μεγάλου Αλεξανδρινού:

 

«Aλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων—»

Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
πως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,
μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται
για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν
σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε
μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ αρχηγό
δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
A βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.

Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό·
και στην Ισσό μετά· και στην τελειωτική
την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός
που στ’ Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:
που απ’ τ’ Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κ’ εσαρώθη.

Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς·
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.

Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,
κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.

Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!

[Tightwad]

Mε το που είδα "Λακεδαιμονίους" κατάλαβα από που σού ήρθε η έμπνευση.

[Χάρλοκ]

Tightwad πότε θα ποστάρεις και εσύ κάποιο αγαπημένο σου ποίημα?Με έχει φάει η περιέργεια να μάθω το προσωπικό σου γούστο!

[Tightwad]

Δεν έχω γράψει  διαβάσει ποιήματα

μέσα σε κρότους

μέσα σε κρότους

κύλησε η ζωή μου

 

Τη μιαν ημέρα έτρεμα

την άλλην ανατρίχιαζα

μέσα στο φόβο

μέσα στο φόβο

πέρασε η ζωή μου

 

Δεν έχω γράψει  διαβάσει ποιήματα

δεν έχω γράψει  διαβάσει ποιήματα

μόνο σταυρούς

σε μνήματα

καρφώνω

 

Εχμ...ναι. Δεν έχει τύχει να διαβάσω εξωσχολικά ποιήματα. Γενικά δεν έχω πολύ χρόνο και διαβάζω κυρίως μόνο λογοτεχνικά. Το original είναι Σαχτούρης, btw.

 

EDIT: Από ενδοσχολικά θυμάμαι πολύ έντονα-ευχάριστα το "Περιμένοντας τους Βαρβάρους" του Καβάφη, το "Επί Ασπαλάθων..." του Σεφέρη, και ένα άλλο όπου δύο στρατιώτες από εχθρικά στρατεύματα συναντιούνται τυχαία σε έναν ποταμό, φαίνεται στην αρχή ότι θα τα βρούνε, αλλά τραγικά, ο άλλος στρατιώτης πυροβολεί τον πρωταγωνιστή. Αν θυμηθώ τίτλο, θα σου πω.

 

EDIT2: Βασικά το μόνο εξωσχολικό το οποίο παίζει να έχω διαβάσει είναι η Ιθάκη, η οποία είναι επίσης αρκετά ευχάριστη.

Επεξεργασία Μαρτίου 11, 2013 από Tightwad

[tryfev]

 

Γενικά δεν έχω πολύ χρόνο και διαβάζω κυρίως μόνο λογοτεχνικά. 

 

το "Επί Ασπαλάθων..." του Σεφέρη,

α. ΄Οταν λες διαβάζω μόνο λογοτεχνικά, εννοείς πεζογραφία ή κάτι άλλο, Φαίδωνα;

β. "΄Ετσι πλήρωνε στον κάτω κόσμο τα κρίματά του,

ο Παμφύλιος Αρδιαίος, ο πανάθλιος τύραννος". (δεν ξέρω αν το θυμάμαι καλά, αλλά μάλλον έτσι τελειώνει το "Κύκνειο ΄Ασμα" του Σεφέρη). Τελικά παραποίησα τον πρώτο στίχο, που είναι: "Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του"

γ. Μην στενοχωριέσαι, ποτέ δεν είναι αργά. Κι εγώ στην ηλικία σου διάβαζα μόνο Παλαμά -όχι πως δεν είναι μεγάλος- και κάποιους άλλους παλιούς. Μυήθηκα στην νεότερη ποίηση γύρω στα 25.

 

Και μια που μιλήσαμε για Παλαμά, διαβάστε ένα θαυμάσιο ποίημά του με οκτώ μόνο στίχους που είναι και επίκαιρο μια που βρισκόμαστε στον Μάρτη:

 

 

Ρόδου Mοσκοβόλημα

 

του Κωστή Παλαμά

 

 Eφέτος άγρια μ' έδειρεν η βαρυχειμωνιά

που μ' έπιασε χωρίς φωτιά και μ' ηύρε χωρίς νιάτα,

κι ώρα την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ βαριά

στη χιονισμένη στράτα.

 

Mα χτες καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Mαρτιού

και τράβηξα να ξαναβρώ τ' αρχαία τα μονοπάτια,

στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού

μού δάκρυσαν τα μάτια.

 

Και μια ακόμη σύμπτωση: Το "Επί Ασπαλάθων" γράφτηκε κι αυτό Μάρτη (31.3.1971), δηλαδή λιγότερο από 6 μήνες πριν τον θάνατό του (20.9.1971).

Επεξεργασία Ιουλίου 23, 2013 από tryfev

[Tightwad]

α. ΄Οταν λες διαβάζω μόνο λογοτεχνικά, εννοείς πεζογραφία ή κάτι άλλο, Φαίδωνα;

β. "΄Ετσι πλήρωνε στον κάτω κόσμο τα κρίματά του,

ο Παμφύλιος Αρδιαίος, ο πανάθλιος τύραννος". (δεν ξέρω αν το θυμάμαι καλά, αλλά μάλλον έτσι τελειώνει το "Κύκνειο ΄Ασμα" του Σεφέρη). Τελικά παραποίησα τον πρώτο στίχο, που είναι: "Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του"

γ. Μην στενοχωριέσαι, ποτέ δεν είναι αργά. Κι εγώ στην ηλικία σου διάβαζα μόνο Παλαμά -όχι πως δεν είναι μεγάλος- και κάποιους άλλους παλιούς. Μυήθηκα στην νεότερη ποίηση γύρω στα 25.

α. Ναι, κυρίως μυθιστορήματα, συν την σπάνια βιογραφία που και που.

 

β. Μου είχε κινήσει πάρα πολύ το ενδιαφέρον, όχι απλά σαν "καλό ποίημα" αλλά και με βάση του γεγονότος ότι ο έξυπνος συμβολισμός αποσκοπούσε στην αποφυγή της λογοκρισίας. Γενικά, χωρίς ο Σεφέρης να περιγράφει την εποχή στην οποία ζούσε, δημιουργεί μια πάρα πολύ έντονη εικόνα. Με την λογοκρισία να εξετάσει ότι τυπώνεται ωστέ να μην ξεφύγει κανένα αντικαθεστωτικό υπονοούμενο, με τις μεγάλες παρελάσεις (που υπονοείται ότι γινόταν στην Αθήνα εκείνη την ημέρα), ο Σεφέρης να τις απαξιώνει πλήρως και να καταφεύγει σε μια μοναχική παραλία, να βλέπει τους ασπαλάθους και να σκέφτεται με απέχθεια συγκεκριμένα πρόσωπα, αναμένοντας να δικαστούν.

 

γ. Δεν στεναχωριέμαι. Κάποια στιγμή θα διαβάσω και ποιήματα, δεν βιάζομαι. Δεν νομίζω (ελπίζω πως όχι δηλαδή) να πάνε πουθενά. Προσωπικά "κατηγορώ" τα κόμικς. Τώρα που έβαλα και στόχο να διαβάσω όσα Τεν-Τεν μου είχαν ξεφύγει, είναι δύσκολο να βρω χρόνο να πιάσω βιβλίο.

[saveapenguin]

Παραθέτω άλλο ένα ποίημα του αγαπημένου Pablo Neruda.

 

Αργοπεθαίνει

 

Αργοπεθαίνει

όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

 

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

 

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

 

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πανσοφές συμβουλές.

 

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

 

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

 

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

 

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

 

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

 

Και το ισπανικό πρωτότυπο:

 

Muere lentamente

Muere lentamente
quien se transforma en esclavo del hábito,
repitiendo todos los días los mismos trayectos,
quien no cambia de marca,
no arriesga vestir un color nuevo y no le habla a quien no conoce.

Muere lentamente quien hace de la televisión su gurú.

Muere lentamente quien evita una pasión,
quien prefiere el negro sobre blanco y los puntos sobre las “íes”
a un remolino de emociones,
justamente las que rescatan el brillo de los ojos,
sonrisas de los bostezos,
corazones a los tropiezos y sentimientos.

Muere lentamente quien no voltea la mesa cuando está infeliz en el trabajo,
quien no arriesga lo cierto por lo incierto para ir detrás de un sueño,
quien no se permite por lo menos una vez en la vida, huir de los consejos sensatos.

Muere lentamente quien no viaja,
quien no lee,
quien no oye música,
quien no encuentra gracia en sí mismo.

Muere lentamente quien destruye su amor propio,
quien no se deja ayudar.

Muere lentamente,
quien pasa los días quejándose de su mala suerte
o de la lluvia incesante.

Muere lentamente,
quien abandona un proyecto antes de iniciarlo,
no preguntando de un asunto que desconoce
o no respondiendo cuando le indagan sobre algo que sabe.

Evitemos la muerte en suaves cuotas,
recordando siempre que estar vivo exige un esfuerzo mucho mayor
que el simple hecho de respirar.

Solamente la ardiente paciencia
hará que conquistemos una espléndida felicidad.

 

[tryfev]

On 12/3/2013 στο 11:33 ΠΜ, Tightwad είπε:

α. Ναι, κυρίως μυθιστορήματα, συν την σπάνια βιογραφία που και που.

 

β. Μου είχε κινήσει πάρα πολύ το ενδιαφέρον, όχι απλά σαν "καλό ποίημα" αλλά και με βάση του γεγονότος ότι ο έξυπνος συμβολισμός αποσκοπούσε στην αποφυγή της λογοκρισίας. Γενικά, χωρίς ο Σεφέρης να περιγράφει την εποχή στην οποία ζούσε, δημιουργεί μια πάρα πολύ έντονη εικόνα. Με την λογοκρισία να εξετάσει ότι τυπώνεται ωστέ να μην ξεφύγει κανένα αντικαθεστωτικό υπονοούμενο, με τις μεγάλες παρελάσεις (που υπονοείται ότι γινόταν στην Αθήνα εκείνη την ημέρα), ο Σεφέρης να τις απαξιώνει πλήρως και να καταφεύγει σε μια μοναχική παραλία, να βλέπει τους ασπαλάθους και να σκέφτεται με απέχθεια συγκεκριμένα πρόσωπα, αναμένοντας να δικαστούν.

 

γ. Δεν στεναχωριέμαι. Κάποια στιγμή θα διαβάσω και ποιήματα, δεν βιάζομαι. Δεν νομίζω (ελπίζω πως όχι δηλαδή) να πάνε πουθενά. Προσωπικά "κατηγορώ" τα κόμικς. Τώρα που έβαλα και στόχο να διαβάσω όσα Τεν-Τεν μου είχαν ξεφύγει, είναι δύσκολο να βρω χρόνο να πιάσω βιβλίο.

Απόλυτα σωστός φίλε στα α και γ. ΄Οσο για το β, οι εύστοχες κρίσεις σου για το "Επί ασπαλάθων" δείχνουν ότι έχεις όλα τα εχέγγυα να προσεγγίσεις και την ποίηση.

 

Και αφού μιλήσαμε τόσο για το "Επί Ασπαλάθων", ας το ανεβάσουμε ολόκληρο για να το απολαύσουν και οι υπόλοιποι φίλοι τής ποίησης.

 

Επί ασπαλάθων

 

 Ἦταν ὡραῖο τὸ Σούνιο τὴ μέρα ἐκείνη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη.

Λιγοστὰ πράσινα φύλλα γύρω στὶς σκουριασμένες πέτρες

τὸ κόκκινο χῶμα καὶ οἱ ἀσπάλαθοι

δείχνοντας ἕτοιμα τὰ μεγάλα τους βελόνια

καὶ τοὺς κίτρινους ἀνθούς.

Ἀπόμερα οἱ ἀρχαῖες κολόνες, χορδὲς μιᾶς ἅρπας ποὺ ἀντηχοῦν

ἀκόμη...

Γαλήνη

-Τί μπορεῖ νὰ μοῦ θύμισε τὸν Ἀρδιαῖο ἐκεῖνον;

Μιὰ λέξη στὸν Πλάτωνα θαρρῶ, χαμένη στοῦ μυαλοῦ

τ᾿ αὐλάκια.

Τ᾿ ὄνομα τοῦ κίτρινου θάμνου

δὲν ἄλλαξε ἀπὸ κείνους τοὺς καιρούς.

Τὸ βράδυ βρῆκα τὴν περικοπή:61

«τὸν ἔδεσαν χειροπόδαρα» μᾶς λέει

«τὸν ἔριξαν χάμω καὶ τὸν ἔγδαραν

τὸν ἔσυραν παράμερα τὸν καταξέσκισαν

ἀπάνω στοὺς ἀγκαθεροὺς ἀσπάλαθους

καὶ πῆγαν καὶ τὸν πέταξαν στὸν Τάρταρο κουρέλι».

Ἔτσι στὸν κάτω κόσμο πλέρωνε τὰ κρίματά του

Ὁ Παμφύλιος ὁ Ἀρδιαῖος ὁ πανάθλιος Τύραννος

31 τοῦ Μάρτη 1971

 

Θα προσθέσω εδώ, ότι το απόσπασμα από τον Πλάτωνα το οποίο θύμισε στον Σεφέρη τον Αρδιαίο, είναι από την "Πολιτεία", ι΄ XIV, 615E - 616A.

[Χάρλοκ]

Το θυμάμαι από το λύκειο αυτό το ποίημα

[Dark Chris]

Έχει δεν έχει 1 μήνα που το κάναμε.......  

[dimious200]

ενα ειναι το απολυτο σχολικο ποιημα.Ουτε η Ιθακη ουτε η Ελενη ουτε οι Βαρβαροι ουτε δεν ξερω γω ποιο αλλο αλλα

!!!!

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε ο ποντικός,
πήρε το φιτίλι
μέσ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και η γάτα,
έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο σκύλος
κι έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ξύλο
και σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε κι η φωτιά
κι έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ποτάμι
κι έσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το βόδι,
ρούφηξε το ποτάμι
που σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο λύκος
κι έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Νά τος και ο κυνηγός
και σκότωσε το λύκο
που έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι

[Χάρλοκ]

Ξύλο με υγρό καδρόνι!ΟΥΓΚ!

[Χάρλοκ]

Έχει δεν έχει 1 μήνα που το κάναμε.......

Λεβέντης!

[tryfev]

΄Οταν πήγαινα εγώ στο Λύκειο το ποίημα αυτό δεν είχε γραφτεί, παίδες. ΄Οσο για το ντίλι ντίλι, φίλε dimious, no comments.

[She-ra]

Saveapenguin, είσαι καταπληκτικός, επειδή έβαλες Neruda. Την επόμενη φορά βρες το πρωτότυπο στα Ισπανικά, γιατί χάνονται πολλά στη μετάφραση και στο συναίσθημα. Στο μεταφράζω εγώ, αν θες.

[She-ra]

Μπράβο για το πρωτότυπο. Δεν είχα δει το spoiler.

[saveapenguin]

Saveapenguin, είσαι καταπληκτικός, επειδή έβαλες Neruda. Την επόμενη φορά βρες το πρωτότυπο στα Ισπανικά, γιατί χάνονται πολλά στη μετάφραση και στο συναίσθημα. Στο μεταφράζω εγώ, αν θες.

 

Δυστυχώς (ή ευτυχώς, δεν ξέρω ) είναι ο μόνος ποιητής που διαβάζω άνετα και μάλιστα στο πρωτότυπο, γιατί μου αρέσει πολύ η ισπανική γλώσσα. 

[She-ra]

Χαίρομαι γιατί ο Neruda είναι ένας από τους λίγους ποιητές που με εκφράζουν απόλυτα.

[DJO]

Από ό,τι κατάλαβα είναι παιδικό τραγουδάκι/ποιηματάκι. Όσοι όμως έχετε διαβάσει TUW θα καταλάβετε (αφιερωμένο):

 

The waves are high

and the sunset's red.

So now it's time

to go to bed.

 

The tide is up

and the wind does rip.

But worry not,

'cause we'll never tip.

 

We're far at sea,

days from land.

But if you're scared,

just take my hand.

 

Just hold on tight

boy-o-mine.

In my arms,

you'll be just fine.

 

The moon is full

the sea is deep,

we rock and rock

and rock to sleep.

 

:rainbow:

[tryfev]

Ωραίο lullaby φίλε Ορέστη.

[Tightwad]

On 14/3/2013 στο 12:09 ΠΜ, dimious200 είπε:

ενα ειναι το απολυτο σχολικο ποιημα.Ουτε η Ιθακη ουτε η Ελενη ουτε οι Βαρβαροι ουτε δεν ξερω γω ποιο αλλο αλλα

!!!!

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,

ντίλι το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντίλι,

ντίλι-ντίλι-ντίλι.

ΩΧ, τα φλάσμπακ.

[x for xepeta]

Hey baby, I hear the blues a-callin',
Tossed salad and scrambled eggs

Oh My
Mercy

And maybe I seem a bit confused,
Yeah maybe, but I got you pegged!
Ha, Ha, Ha, Ha!

But I don't know what to do with those tossed salads and scrambled eggs.
They're callin' again.

They're callin' again.
Scambled eggs all over my face. What is a boy to do. Goodnight, everybody.
See you next year, we love ya.

[tryfev]

Να κι ένα από τα πιο συγκλονιστικά ποιήματα που έχω διαβάσει ποτέ. Είναι τού μεγάλου ΄Αγγελου Σικελιανού (1884-1951) και έχει τίτλο "Στου ΄Οσιου Λουκά το Μοναστήρι". Το βρήκα στο http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=13&author_id=45

 

Στ' Όσιου Λουκά το μοναστήρι, απ' όσες
γυναίκες του Στειριού συμμαζευτήκαν
τον Eπιτάφιο να στολίσουν, κι όσες
μοιρολογήτρες ώσμε του Mεγάλου
Σαββάτου το ξημέρωμα αγρυπνήσαν,
ποια να στοχάστη - έτσι γλυκά θρηνούσαν! -
πως, κάτου απ' τους ανθούς, τ' ολόαχνο σμάλτο
του πεθαμένου του Άδωνη ήταν σάρκα
που πόνεσε βαθιά;
Γιατί κι ο πόνος
στα ρόδα μέσα, κι ο Eπιτάφιος Θρήνος,
κ' οι αναπνοές της άνοιξης που μπαίναν
απ' του ναού τη θύρα, αναφτερώναν
το νου τους στης Aνάστασης το θάμα,
και του Xριστού οι πληγές σαν ανεμώνες
τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια,
τι πολλά τον σκεπάζανε λουλούδια
που έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν!

Aλλά το βράδυ το ίδιο του Σαββάτου,
την ώρα π' απ' την Άγια Πύλη το ένα
κερί επροσάναψε όλα τ' άλλα ως κάτου,
κι απ' τ' Άγιο Bήμα σάμπως κύμα απλώθη
το φως ώσμε την ξώπορτα, όλοι κι όλες
ανατριχιάξαν π' άκουσαν στη μέση
απ' τα "Xριστός Aνέστη" μιαν αιφνίδια
φωνή να σκούξει: "Γιώργαινα, ο Bαγγέλης!"

Kαι να· ο λεβέντης του χωριού, ο Bαγγέλης,
των κοριτσιών το λάμπασμα, ο Bαγγέλης,
που τον λογιάζαν όλοι για χαμένο
στον πόλεμο· και στέκονταν ολόρτος
στης εκκλησιάς τη θύρα, με ποδάρι
ξύλινο, και δε διάβαινε τη θύρα
της εκκλησιάς, τι τον κοιτάζαν όλοι
με τα κεριά στο χέρι, τον κοιτάζαν,
το χορευτή που τράνταζε τ' αλώνι
του Στειριού, μια στην όψη, μια στο πόδι,
που ως να το κάρφωσε ήταν στο κατώφλι
της θύρας, και δεν έμπαινε πιο μέσα!

Kαι τότε - μάρτυράς μου νά 'ναι ο στίχος,
ο απλός κι αληθινός ετούτος στίχος -
απ' το στασίδι πού 'μουνα στημένος
ξαντίκρισα τη μάνα, απ' το κεφάλι
πετώντας το μαντίλι, να χιμήξει
σκυφτή και ν' αγκαλιάσει το ποδάρι,
το ξύλινο ποδάρι του στρατιώτη,
- έτσι όπως το είδα ο στίχος μου το γράφει,
ο απλός κι αληθινός ετούτος στίχος -,
και να σύρει απ' τα βάθη της καρδιάς της
ένα σκούξιμο: "Mάτια μου… Bαγγέλη!"

Kι ακόμα, - μάρτυράς μου νά 'ναι ο στίχος,
ο απλός κι αληθινός ετούτος στίχος -,
ξοπίσωθέ της, όσες μαζευτήκαν
από το βράδυ της Mεγάλης Πέφτης,
νανουριστά, θαμπά για να θρηνήσουν
τον πεθαμένον Άδωνη, κρυμμένο
μες στα λουλούδια, τώρα να ξεσπάσουν
μαζί την αξεθύμαστη του τρόμου
κραυγή που, ως στο στασίδι μου κρατιόμουν,
ένας πέπλος μου σκέπασε τα μάτια!…

[Glacier Star]

Ψιλο - τρομακτικό ποιήμα Τρύφωνα! Μου θυμίζει το ποιήμα του "Νεκρού αδερφού" και τα δύο γεμάτα ένταση, αφηγηματικά, ο πόνος της μάνας για το παιδί και η νεκρανάσταση.

[tryfev]

Ψιλο - τρομακτικό ποιήμα Τρύφωνα! Μου θυμίζει το ποιήμα του "Νεκρού αδερφού" και τα δύο γεμάτα ένταση, αφηγηματικά, ο πόνος της μάνας για το παιδί και η νεκρανάσταση.

Καλή μου φίλη, κατ΄αρχήν είσαι καλύτερα;

 

Λοιπόν, επειδή έχω ασχοληθεί με το ποίημα, πιστεύω ότι ούτε τρομακτικό είναι ούτε σε νεκρανάσταση αναφέρεται.

Πρώτα πρώτα δεν είναι πρωτοφανές να εμφανίζεται ζωντανός ένας άνθρωπος που νομιζόταν νεκρός (ιδιαίτερα σε περίοδο πολέμου). ΄Οπως θα δεις αν το ξαναδιαβάσεις λέει "που τον λογιάζαν όλοι για χαμένο στον πόλεμο".

Δεύτερον, ο συμβολισμός τού αγκαλιάσματος από τη μάνα τού ξύλινου ποδιού του γιού της και όχι, όπως θα περίμενε κανείς, του κεφαλιού ή του στήθους του, βρίσκεται -κατά τη γνώμη μου βέβαια- στο γεγονός ότι η μάνα, αγκαλιάζοντας το πόδι, θέλησε να "συμφιλιωθεί" με εκείνο το "μέλος" τού σώματος τού παλληκαριού το οποίο τής ήταν ξένο.

[Glacier Star]

Την ώρα που το διάβαζα έκλειναν τα μάτια μου, ίσως να μην το κατάλαβα εγώ καλά. Ευχαριστώ για την εξήγηση αλλά και πάλι το βρίσκω γκροτέσκο. Τι να πω? Ίσως είναι η διάθεση μου έτσι. 

[tryfev]

Αντίθετα εμένα μού βγάζει δάκρυα, καλή μου φίλη. Το πρωτοάκουσα στα μέσα τής δεκαετίας τού ΄60 σε μια εκδρομή και το ξανάκουσα στην εκπομπή "Στην Υγειά μας", στο Πασχαλινό αφιέρωμα τού 2011, σε συγκλονιστική πραγματικά απαγγελία τού Γιώργου Παρτσαλάκη. Δυστυχώς δεν το βρήκα στο Internet ή στο You Tube για να το ανεβάσω να το ακούσετε όλοι. ΄Εχω μαγνητοσκοπημένη ιδιωτικά ολόκληρη την εκπομπή εκείνη, αλλά δεν μπορώ να απομονώσω την απαγγελία.

Επεξεργασία Μαρτίου 18, 2013 από tryfev

[Χάρλοκ]

Δηλαδή ο Βαγγέλης δεν ήταν στην πραγματικότητα Zombie?

[Χάρλοκ]

Κώστας Καρυωτάκης - Οι Αγάπες

 

Θα 'ρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου

θα καθίσουν βαθιά λυπημένες.
Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους,
θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.
Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο
και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.

«Αδελφέ» θα μου πουν «δέντρα φεύγουνε
μες στη θύελλα, και πια δε μπορούμε,
δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας.
Ενα θάνατο πάρε και δώσε.
Εμείς, κοίτα, στα πόδια σου αφήνουμε,
συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.

«Τα χρυσά πού 'ναι τώρα φθινόπωρα,
πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση;
Πού οι νυχτιές με τον άπειρον, έναστρο
ουρανό, τα τραγούδια στο κύμα;
Οταν πίσω και πέρα μακραίνανε,
πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;

»Οι θεοί μας εγέλασαν, οι άνθρωποι,
κι ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου,
γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε
το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι.
Σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε,
ένα θάνατο πάρε και δώσε.»

Θα τελειώσουν. Επάνω μου γέρνοντας,
θ' απομείνουν βουβές, μυροφόρες.
Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα
θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω
τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους
που γεμίζανε φως τη ζωή μου...

 

Ποιητική συλλογή:Ελεγεία και Σάτιρες (1927)