Κόμιξ, ομοφυλοφυλία και αναρχία στα 80s: οι προβοκάτσιες του Σπάιντερμαν και οι ερωτικές προκηρύξεις του Δημήτρη Παπαιωάννου [Παπαδόπουλος Αλέξανδρος, lifo.gr, 20/11/2011]

**leonidio** · Απριλίου 15, 2015

Κάποιες δικές μου διευκρινήσεις πρώτα. Ως γνωστόν ( ο διάσημος πλέον (και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας) χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου είχε και καριέρα δημιουργού κόμικς με έργα του να δημοσιεύονται στη Βαβέλ. Με αφορμή μια ιστορία του Σπάιντερ Μαν, δημοσιευμένη στην Ελλάδα το 1986, ο αρθρογράφος κάνει μια ενδιαφέρουσα σύνδεση και μας δίνει ένα άρθρο διαφορετικό από τα συνηθισμένα.

Ξεκαθαρίζω ότι λόγω της θεματολογίας, κάποιες εικόνες του άρθρου έχουν μπει σε spoiler και τις ανοίγετε με δική σας ευθύνη. Καλό είναι να είστε ενήλικες για να τις ανοίξετε.

Σε κανέναν δεν αρέσει η (μερική έστω) λογοκρισία, αλλά πρέπει να είμαστε και προσεκτικοί.

Κόμιξ, ομοφυλοφυλία και αναρχία στα 80s: οι προβοκάτσιες του Σπάιντερμαν και οι ερωτικές προκηρύξεις του Δημήτρη Παπαιωάννου.

Ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος γράφει για τον αστρικό γαλαξία των κόμιξ του Δημήτρη Παπαιωάννου. Επιμέλεια Πάνος Μιχαήλ

Στις 3 Ιουνίου του 1986 στο ‘εβδομαδιαίο εικονογραφημένο περιοδικό ΣΠΑΪΝΤΕΡ ΜΑΝ’ (sic), ο Άνθρωπος Αράχνη και το Γεράκι της Νύχτας πλακώνονται στο ξύλο με ένα πλήθος φοιτητών που διαδηλώνουν έξω από το πανεπιστήμιο Γκρέιμπουρν (ένα ίδρυμα που υποτίθεται ότι συγκεντρώνει ‘τα δυνατά μυαλά της Αμερικής’).

Mπύρες, κιθάρες και πανό που γράφουν ‘Ειρήνη στον Κόσμο’ και ‘Power to the People’ μετατρέπονται ξαφνικά σε φονικά όπλα και εκτοξεύονται με λύσσα κατά των μασκοφόρων μαχητών. Τι συμβαίνει; Τι ζόρι τραβάνε οι διαδηλωτές με τους σούπερ ήρωες; Για ποιο λόγο ο Σπάιντερμαν εισπράττει από το πλήθος τη μεταχείριση που θα είχε σήμερα ο Πάγκαλος αν ντυνόταν μασκοφόρος μαχητής του εκσυγχρονισμού;

Κυρίως, τι δουλειά έχουν οι χίπις στη δεκαετία του 80; Και πως συνδέονται όλα αυτά με το πολιτικό ταμπεραμέντο, την ερωτική παραβατικότητα και την ποιητική ενόραση του ελληνικού μικροαστισμού;

‘Αυτό είναι απίστευτο’ συλλογίζεται το Γεράκι της Νύχτας καθώς συγκρούεται με τους χίπις ‘είναι σα να βλέπουμε το Πανεπιστήμιο του ’60 μέσα από ένα καθρέφτη που παραποιεί τα είδωλα και τις εικόνες.’ Από αυτήν και μόνο την ατάκα είναι σαφές ότι η ελληνική έκδοση του κόμιξ δεν έχει καθυστερήσει είκοσι χρόνια: τα αντιεξουσιαστικά συνθήματα των χίπηδων δεν παρουσιάζονται σα μια νέα μόδα αλλά σα μια παράξενη πτυχή του πρόσφατου Αμερικανικού παρελθόντος. Έτσι το παιδάκι που διαβάζει το Σπάιντερμαν στην Ελλάδα του 80 παίρνει μια γεύση απ’ ό,τι δε θα διδαχθεί ποτέ στο σχολείο του, δηλαδή ένα στιγμιότυπο της σύγχρονης ιστορίας του δυτικού κόσμου και, πιο συγκεκριμένα, της πολιτισμικής ιστορίας της νεανικότητας.

Μέσα στον εικονογραφικό ορυμαγδό της ιστορίας, το παρελθόν μετατρέπεται σε μια άσκηση εξωτισμού (και παράνοιας). Ο ιστορικός αναχρονισμός επιδιορθώνεται με μια εξόχως ψυχεδελική ανατροπή. Οι χίπηδες είναι ρομπότ(!) και τα ρομπότ ανήκουν σε ‘μια παραίσθηση’. Όλο το σκηνικό είναι το προϊόν μιας εκδικητικής - και επώδυνα ερωτικής – σκευωρίας. Ανακατεύοντας επιστημονική φαντασία με σαπουνόπερα, η εξήγηση απαιτεί μια μελοδραματική καταβύθιση στα νεανικά χρόνια του σούπερ ήρωα. Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι το Γεράκι υπήρξε χίπης, playboy και φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Γκρέιμπουρν. Ήταν ένας ‘νεαρός αντικοινωνικός τύπος που μοιράζονταν απαγορευμένα πράγματα’. Μια μέρα τράκαρε το αυτοκίνητό του στέλνοντας στο θάνατο την πρώτη του φοιτητική αγάπη, τη Μίντι. Ύστερα από αυτό αποφάσισε να γίνει σούπερ εγκληματίας και μετά σούπερ ήρωας. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο θάνατος της αγαπημένης του ήταν απάτη, ότι ο πάμπλουτος πατέρας του της έδωσε ένα αμύθητο ποσό για να εξαφανιστεί. Καθισμένη σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, η Μίντι επένδυσε τα λεφτά της σε ηλεκτρονικές επιχειρήσεις κατασκευής ρομπότ. Με αυτόν τον τρόπο, κατάφερε, όπως το θέτει η ίδια στον πρώην εραστή της, να ‘γίνει μια της τάξης του, να μάθει τη δύναμη του χρήματος’. Και επιπλέον να καταστρώσει ένα σατανικό σχέδιο. Οι εξαγριωμένοι χίπηδες είναι στην ουσία μια τεχνολογική οπτασία, μια high-tec παγίδα αντεκδίκησης και χαμένων ονείρων. Μετά από διάφορα πολεμοχαρή επεισόδια (βλέπουμε το αναπηρικό καροτσάκι της Μίντι να εκτοξεύει ακτίνες λέιζερ) η ‘κατανόηση’ διαδέχεται τη ‘μανία’, οι παλιοί εραστές αγκαλιάζονται, ομονοούν και ζουν καλά και μεις… στο σήμερα. Τι ουσιαστικό μας διδάσκει λοιπόν αυτή η ιστορία για τα κόμιξ, τον έρωτα και την πολιτική τη δεκαετία του ’80;

Κυρίως να μη βιαζόμαστε να βγάζουμε συμπεράσματα. Μπροστά μας έχουμε μια γιορτή νοηματικής αμφιθυμίας. Αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, οι σούπερ ήρωες της δεκαετίας του 80 δεν είναι μονοσήμαντες προσομοιώσεις παρακρατικής εξουσίας και πολιτικού συντηρητισμού. Ο Σπάιντερμαν δεν είναι ακριβώς ένας σούπερ μπάτσος. Για τη ακρίβεια είναι ένας διανοούμενος προλετάριος που δουλεύει ως free lance φωτογράφος, τα ακούει συνέχεια από τον τσιγκούνη αφεντικό του και περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως αιώνιος φοιτητής φυσικής (μετέπειτα διδακτορικός) μένοντας συχνά στο ίδιο σπίτι με τη θεία του. Όσο για το Γεράκι, κάτω από τη μάσκα του συστεγάζονται μια σειρά από αντιστικτικές περσόνες: ο σούπερ ήρωας δίνει τη θέση του στον εγκληματία, ο εγκληματίας στον playboy, ο playboy στο χίπη, ο χίπης στο δυνατό μυαλό της Αμερικής και το δυνατό μυαλό στο ναρκομανή. Μέσα από αυτή τη φαντασμαγορική σύγκρουση ρόλων τα κοινωνικά στερεότυπα θολώνουν και αλληλοαναιρούνται. Η μάχη των σούπερ ηρώων με τους φοιτητές δεν είναι πια μια μάχη του καλού ενάντια στο κακό ή του νόμου ενάντια στην επαναστατική παρανομία. Ο εχθρός είναι μια τεχνολογική ανακατασκευή αναμνήσεων (αναμνήσεων που πονάνε).

Μέσα σε αυτό το δραματικό περιβάλλον, η μνήμη ισοδυναμεί με μια τεχνολογία οδύνης, δηλαδή με μια τέχνη πολέμου και ερωτικής αντιδικίας. Η μηχανική φύση του ρομπότ παραπέμπει ταυτόχρονα στη δολοφονική ευρηματικότητα και στον παγωμένο ψυχισμό της Μίντι. Αν το κόμιξ ήταν εγχειρίδιο γυναικείας λογοτεχνίας θα είχε τίτλο: Πώς να μετατρέπετε τις νεανικές σας αναμνήσεις σε ρομπότ για να καταστρέψετε τον εραστή σας! (Κάτι σα βουντού της μεταβιομηχανικής εποχής). Ο τσαμπουκάς που ξεσπάει ανάμεσα στο σούπερ ήρωα και στους χίπηδες μεταμορφώνεται σε ένα είδος εσωτερικής σύγκρουσης, είναι η πάλη ενός τραυματισμένου ανθρώπου με το κατακερματισμένο τοπίο της μνήμης του. Χωρίς να χάσουν τίποτα από τη θεαματικό τους πλούτο, κραυγαλέα εμβλήματα καπιταλιστικού φουτουρισμού (ρομπότ, χειραφετημένες γυναίκες) μετουσιώνονται σε σύμβολα εσωτερικής πτώχευσης. Τεχνολογία, οικονομική επιτυχία και υπερφυσική δύναμη οριοθετούν ένα στραπατσαρισμένο ψυχικό τοπίο. Στην τελική λύση του δράματος, το ουτοπικό μέλλον (της καπιταλίστριας κακοποιού) και το δυστοπικό παρελθόν (του σούπερ ήρωα) αγκαλιάζονται σαν δυο ναυαγισμένοι εραστές.

Κάπως έτσι, ένα κόμιξ της Μάρβελ γίνεται το χρονογράφημα μιας αμφιλεγόμενης δεκαετίας. Ζωγραφισμένα σε αυτό το στιλ, τα 80s μοιάζουν να παλινδρομούν ανάμεσα στις ξέγνοιαστες αναμνήσεις αναρχίας του ’60 και του ’70 και τα στοιχειωμένα όνειρα αυτοδημιούργητων γιάπηδων. Περνώντας από την ιστορία των εικόνων στην ιστορική εμπειρία της ανάγνωσης, το ιδεολογικό χάος πολλαπλασιάζεται. Πράγματι, η ηθική αμφισημία του σούπερ ήρωα δεν είναι μόνο θέμα πλοκής. Η εξωτερική εμφάνιση και το σχήμα του βιβλίου, η υλικότητα του, ο τρόπος που το εξώφυλλο χαμογελούσε στον αναγνώστη έχτιζαν ένα βαθύτερο πεδίο προβοκατόρικων αισθημάτων. Εκτυπωμένο σε μέγεθος τσέπης, το Σπάιντερμαν χωρούσε ανάμεσα στις σελίδες των σχολικών βιβλίων, μπορούσε να κρυφτεί κάτω από τη μπλούζα, να παραχωθεί κάπου στο δωμάτιο. Η τελετουργία της ανάγνωσης ήταν μια καθημερινή άσκηση καμουφλάζ. Για όλους αυτούς τους λόγους θα ήταν πολύ χρήσιμο σε αυτό το σημείο να καλέσουμε στη κουβέντα μας τον αναγνώστη. Από δω και πέρα όταν θα λέω ‘εσύ’ θα εννοώ κάτι ανάμεσα σε έμενα (τον παιδικό θεατή της δεκαετίας του ‘80) και σένα, το φανταστικό συν-αναγνώστη της δικής μου ανάμνησης (που ίσως είναι και δική σου).

Εσύ, Εγώ και ο Αναγνώστης

Εσύ λοιπόν αισθανόσουν γλυκά συνένοχος με τον πρωταγωνιστή που χοροπηδούσε στο εξώφυλλο. Ο Σπάιντερμαν ήξερε πως να ελίσσεται ανάμεσα στους ουρανοξύστες των αμερικανικών μητροπόλεων και τα πολυμορφικά διαστημικά τοπία. Παράλληλα έμενε αθέατος από τους κακοποιούς, τη θεία του, το αφεντικό του και την αστυνομία. Εσύ κατάφερνες να κρύβεσαι από τη διαρκή επιτήρηση του οικογενειακού και σχολικού περιβάλλοντος, χτίζοντας πάνω στα εξώφυλλα της Μάρβελ μια έγχρωμη προέκταση της μικροαστικής αρχιτεκτονικής. Οι ηλιακοί θερμοσίφωνες ήταν μηχανικά έντομα, οι πινακίδες στο δρόμο απολιθωμένα μνημεία τηλεπαθητικής δραστηριότητας, τα ψιλικατζίδικα κέντρα ψηφιακής κατασκοπείας. Οι εικόνες χοντρών πολιτικών κακοποιών στην τηλεόραση (π.χ Κοσκωτάς) ανακατεύονταν όμορφα με τις εικόνες σούπερ κακών: η Ελλάδα ήταν μια χάρτινη αποικία της Αμερικής. Όπου οι άλλοι έβλεπαν ένα παιδικό θρίαμβο δικαιοσύνης, ηρωισμού και δύναμης, εσύ έβλεπες ψυχεδελικές πλεκτάνες, αποσυναρμολογημένα ρομπότ και ερωτικά συνθήματα. Από κάποια στιγμή και πέρα δεν ήταν πια αρκετό να ατενίζεις το σώμα ενός ήρωα: ήθελες να μπορείς να το ζωγραφίσεις με τα χέρια σου. Και δεν ήσουν ο μόνος που σκεφτόταν έτσι:

Μια μέρα λοιπόν ανακάλυψες ότι τα κόμιξ του Δημήτρη Παπαϊωάννου μπορούσαν να διαβάσουν τους σούπερ ήρωες όπως εσύ διάβαζες την πόλη. Αν το Σπάιντερμαν θέρμανε τη συγκινησιακή σου σχέση με το μικροαστικό τοπίο, η δουλειά του Παπαϊωάννου την απογείωσε. Η δεκαετία του ’80 που μόλις άφησες πίσω σου, επέστρεψε πίσω σαν ένας εικονογραφικός γρίφος: έψαξες να την ξαναβρείς στα μαγικά αρχεία χάρτου της πόλης, δηλαδή στα παλαιοπωλεία και τα βιβλιοπωλεία του Μοναστηρακίου. Έσκιζες σελίδες ολόκληρες από Βαβέλ και Παρα Πέντε του ’86 και του ’87. Στις ιστορίες εκείνες το ερωτικό πάθος για τους άνδρες εικονιζόταν σαν ένα σύνολο τεταμένων σχέσεων με τον κόσμο της φαντασίας. Η ομοφυλοφιλία έμοιαζε λιγότερο με ένα τρόπο σεξουαλικότητας, και περισσότερο με ένα τρόπο ονειρικής διαβίωσης. ‘Όταν μεγάλωσες δήλωσες σε έναν δρώμενο που ονόμασες ‘Disco Οιδίπους’ ότι κάθε βιβλίο (λαγνείας) συνιστά την επανανάγνωση ενός άλλου βιβλίου. Είναι κάτι που φαίνεται ευδιάκριτα στον Τρομερό Μεβέρ. Ένα κόμιξ ξεκλειδώνει τα μυστικά της ανάγνωσης ενός άλλου κόμιξ. Τι ακριβώς σε δίδαξε αυτός ο εικαστικός διάλογος; Ότι όπως υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν φωναχτά (δηλαδή παράγοντας ήχο), έτσι υπάρχουν και άνθρωποι που διαβάζουν παράγοντας εικόνες.

Στο Τρομερό Μεβέρ η ιστορία δυο σούπερ ηρώων αντιδιαστέλλεται προς την ιστορία δυο ανδρικών σωμάτων σε ένα διαμέρισμα της Αθήνας. Μια διαστημική περιπέτεια παραλληλίζεται με την έκσταση μιας ερωτικής συνάντησης. Η σωματική σύγκρουση των ιπτάμενων ηρώων στον διάστημα αντιπαραβάλλεται με μια σεξουαλική διείσδυση. Τέλος, η απόλαυση ενός φανταστικού τοπίου εξομοιώνεται με το φωτογραφικό αποτύπωμα μιας ερωτικής μνήμης: ο εραστής του αθηναϊκού διαμερίσματος παρατηρεί το φωτογραφικό πορτραίτο ενός άλλου αγοριού, ενός στο βάθος απλώνεται το νυχτερινό τοπίο. Στη απέναντι σελίδα οι διαστημικοί μαχητές συνεχίζουν το παιχνίδι τους. Η μια ανάγνωση (του σούπερ ήρωα) παρεισφρέει μέσα σε μια άλλη ανάγνωση (του ερωτικού σώματος). Όταν η ιστορία των σούπερ ηρώων διακόπτεται - για να συνεχιστεί υποτίθεται στο επόμενο τεύχος - ο νεαρός άνδρας βάζει τα παπούτσια του και ετοιμάζεται να αποχωρήσει από το δωμάτιο, αφήνοντας πίσω του ένα κοιμισμένο σώμα. Η ατελής κατάληξη της ιστορίας υπογραμμίζει τον ανεκπλήρωτο χαρακτήρα του ερωτικού παιχνιδιού. Αν οι σούπερ ήρωες είναι αχόρταγοι για περιπέτειες, οι άνδρες που αγαπούν άνδρες ψάχνουν ακατάπαυστα για νέες συγκινήσεις. Η Αθήνα των ’80s μετατρέπεται έτσι σε ένα μυθικό τόπο, ένα μέρος όπου η επιστημονική φαντασία τροφοδοτεί την αρχιτεκτονική της λαγνείας. Δίπλα στην πυκνοκατοικημένη κλειστοφοβία των συνοικιακών νοικοκυριών, η ιστορία του Παπαϊωάννου άνοιξε ένα αλλόκοτο πεδίο αισθησιακού λυρισμού.

Αυτό το ύφος ερωτικής αισθητικής προσέφερε στα εφηβικά σου μάτια μια διαφορετική όραση της αστικής κακοφωνίας. Η σύγκρουση των εικόνων άπλωσε στο χαρτί την τεχνική ενός αλλεπάλληλου μοντάζ. Η οπτική αναρχία της Αθήνας εξυπηρετούσε τις αισθητικές απαιτήσεις του σεξουαλικού σασπένς. Τα κόμιξ ξεχείλωσαν την έννοια του κινηματογραφικού βιώματος και την άπλωσαν πολύ πέρα από την οθόνη. Έτσι η ερωτική ζωή άρχισε να εξισώνεται με την κινηματογραφική θέαση του κόσμου. Συμπέρασμα: η μελέτη της ελληνικής κινηματογραφικής κουλτούρας δεν πρέπει πια να περιορίζεται μόνο στις ταινίες. Μια νέα εικαστική και βιωματική ιστορία του κινηματογράφου περιμένει ακόμη να γραφτεί.

Ο εθισμός σου σε αυτήν την οπτική επιδείνωσε την αίσθηση του εφηβικού εγκλωβισμού. Αναρωτιόσουν διαρκώς αν ήσουν στο λάθος σημείο της πόλης. ‘Όχι δεν είμαι’ έλεγες και περίμενες να συναντήσεις ένα εικαστικό πειραματιστή μέσα στο λεωφορείο Μενίδι-Πλατεία Βάθης. Περίμενες, ας πούμε, να δεις το Σπάιντερμαν να τεντώνει το σώμα του πάνω στα ηλεκτρικά καλώδια των τρόλεϊ σα να ’ναι ο ιστός ενός εναέριου τσίρκου – η ακατάστατη επιφάνεια της πόλης ήταν ένα τεράστιο φλιπεράκι. Κάποια στιγμή είδες μια γυναίκα να τεντώνει το σώμα της πάνω σε μια καρέκλα με την ίδια λύσσα που η Μίντυ πετούσε ακτίνες λέιζερ από την αναπηρικό της καροτσάκι. Το κωδικό της όνομα ήταν Μήδεια. Τότε είναι που κατάλαβες ότι η εικαστική χορογραφία των κόμιξ και η κινησιολογία της Ομάδας Εδάφους πίστευαν στο ίδιο μανιφέστο. Σούπερ ήρωας είναι αυτός που καταφέρνει να μετουσιώσει μια σωματική αδυναμία σε μαγική ιδιότητα.

Μετά συνάντησες στο σχολείο ένα παιδί του άρεσε να ζωγραφίζει πολυκατοικίες και το όνομα του είχε φτερά, λεγόταν Ιάκωβος Ουρανός. Στα σχέδια του τα κτίρια λύγιζαν και ταλαντεύονταν στο κενό όπως η σιλουέτα μιας ανθρωπομορφικής αράχνης σε κατάσταση αμόκ. Το τσακισμένο σώμα της πόλης αποκτούσε την τσαχπινιά ενός ιπτάμενου μαχητή. Δεν χρειαζόταν πια να ψάξεις αλλού για το διαστημικό κέντρο της Αθήνας. Ήταν δίπλα σου.

Δε συνάντησες ποτέ κάποιο θρυμματισμένο ήρωα μέσα στο λεωφορείο ή στο τρόλεϊ. Μια νύχτα όμως πέτυχες τον Παπαιωάννου σε ένα κλαμπ στη Συγγρού, το Λάμδα. Τον ρώτησες για το Κοντροσόλ στο Χάος… το φανζίν που έβγαζε μαζί με τον Αλέξανδρο Μπίστικα στη δεκαετία του ’80…. Το Κοντροσόλ ήταν μια τρελή νυχτερινή περιήγηση. Αν ο Τρομερός Μεβέρ έκανε τον αστρικό γαλαξία της πόλης να πάλλεται τόσο κοντά και τόσο μακριά, το Κοντροσόλ μαζί με μια σειρά από άλλες ιστορίες συνομιλούσαν με μια ευρύτερη ονειροφρένεια εκείνης της εποχής: το πανκ, την αναρχία, το ψωνιστήρι, την πορνεία και τον υπόκοσμο. Όλα όσα δηλαδή έκαναν τη Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 έναν εικαστικό θρίαμβο πολυσημίας, παραβατικής μνήμης και ηδονοθηρικής κρυπτογραφίας…. όμως για αυτά θα πρέπει μάλλον να επανέλθω με ένα ξεχωριστό κομμάτι…

Ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος είναι πολιτισμικός ιστορικός και performing artist (του αρέσει επίσης να υπογράφει με το κωδικό όνομα Πόλις σε ένα υπερφυσικό πείραμα που οργάνωσε μαζί τον Ιάκωβο Ουρανό στο www.postnubilablog.blogspost.com)

Πηγή: www.lifo.gr

gkouk · Απριλίου 15, 2015

Ίσως θα πρέπει να αλλάξεις την προειδοποίησή σου ότι, και καλά, "λόγω της θεματολογίας" κάνεις hide σε εικόνες. Λόγω του ομοφυλοφιλικού σεξ που απεικονίζεται τις έχεις κρύψει, που δε δείχνει καν ξεκάθαρα αν πρόκειται για δυο άνδρες και δε φαίνεται, παρά μόνο υπαινικτικά, κανένα όργανο σε στύση, καμιά διείσδυση, καμιά εκσπερμάτιση κ.λπ. Το βρίσκω υποκριτικό αυτό, θα προτιμούσα το ανέβασμα του πλήρους άρθρου χωρίς τέτοιου τύπου "προφυλάξεις". Δηλαδή αν ήταν ετεροφυλοφιλική η σκηνή θα υπήρχε τέτοιος "φόβος" και τέτοιες προειδοποιήσεις προς ανηλίκους;;;;;; Ή ξεπερνάμε την ομοφοβία με τόλμη ή παραμένουμε πάντα "ανεκτικοί" του τύπου, "ε, καλά, να μην τα ισοπεδώσουμε και όλα...". Η δεύτερη στάση είναι που διατηρεί την ομοφοβία στο ύψος της.

**Kabuki** · Απριλίου 15, 2015

Η θεματολογία είναι ερωτική, γι αυτο και μπηκε σποιλερ

Κι ετεροφυλοφιλική να ήταν η ερωτική σκηνή, πάλι το ίδιο θα γινόταν, απο τη στιγμή που το τόπικ δεν είναι στη θεματική ενότητα "ερωτικός τομέας", που έχει ηλικιακή ένδειξη ανω των 18

totally_wired · Απριλίου 15, 2015

αν και κανονικά θα έπρεπε να γράψω την άποψη μου για το άρθρο αυτό στο lifo.gr θα το κάνω εδώ μιας και είναι λίγο αρχαίο (2011).

Εάν κατάλαβα καλά λοιπόν ο κ. Παπαδόπουλος που έγραψε αυτό το άρθρο λέει με 502 γραμμές πως τα 80's ήταν χάλια, μέχρι που έβγαλε κομικ ο Παπαϊωάννου και είδαμε την ζωή με άλλο μάτι... :wall: :shit2:

Αυτή η έπαρση που δείχνει ο συγγραφέας (ναι, που δείχνεις εσύ συγγραφέα :wall: ) στο δεύτερο μισό του άρθρου (για έναν υπερτιμημένο καλλιτέχνη ο οποίος ως βασικό θέμα των έργων του έχει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις), θυμίζει ακριβώς την "συστατική" επιστολή του Τσαρούχη στη βαβέλ... Φυσικά υπάρχει και η τρομερή απάντηση του Αρκά (και τα 2 υπάρχουν κάπου στο φόρουμ).

Αν και δεν μ' αρέσει καθόλου ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης μπορώ να πω πως τα κομικ είναι το χειρότερο από όλες τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του. Όσα έχω δει στη Bαβέλ (όχι πολλά) ήταν κακά, δυσνόητα και too experimental.

Επεξεργασία Απριλίου 15, 2015 από totally_wired

Τυφλοπόντιξ · Απριλίου 15, 2015

αν και κανονικά θα έπρεπε να γράψω την άποψη μου για το άρθρο αυτό στο lifo.gr θα το κάνω εδώ μιας και είναι λίγο αρχαίο (2011).

Εάν κατάλαβα καλά λοιπόν ο κ. Παπαδόπουλος που έγραψε αυτό το άρθρο λέει με 502 γραμμές πως τα 80's ήταν χάλια, μέχρι που έβγαλε κομικ ο Παπαϊωάννου και είδαμε την ζωή με άλλο μάτι...

Αυτή η έπαρση που δείχνει ο συγγραφέας (ναι, που δείχνεις εσύ συγγραφέα ) στο δεύτερο μισό του άρθρου (για έναν υπερτιμημένο καλλιτέχνη ο οποίος ως βασικό θέμα των έργων του έχει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις), θυμίζει ακριβώς την "συστατική" επιστολή του Τσαρούχη στη βαβέλ... Φυσικά υπάρχει και η τρομερή απάντηση του Αρκά (και τα 2 υπάρχουν κάπου στο φόρουμ).

Αν και δεν μ' αρέσει καθόλου ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης μπορώ να πω πως τα κομικ είναι το χειρότερο από όλες τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του. Όσα έχω δει στη Bαβέλ (όχι πολλά) ήταν κακά, δυσνόητα και too experimental.

Εχω ψιλοχαθει και δεν ξερω απο που να ξεκινησω το ψαξιμο αλλα ομολογω πως μου κινησες την περιεργεια φιλτατε.Αν σου ειναι ευκολο να βοηθησεις με 1-2 link (σε αυτα που εχω τονισει τη γραμματοσειρα) μιας και τα εχεις υποψιν και εχεις περασει απο τα κατατοπια θα το εκτιμησω,αν παλι οχι δεν πειραζει θα προσπαθησω να βγαλω ακρη με την πυξιδα και 1-2 ονοματα.Κυριως τη θεση του Αρκα θα ηθελα να δω. :chicken2:

υ.γ:Καλυτερα που δεν εδωσες buzz στην lifo κατ'εμε.

gkouk · Απριλίου 15, 2015

(για έναν υπερτιμημένο καλλιτέχνη ο οποίος ως βασικό θέμα των έργων του έχει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις),

Αυτό ακριβώς θα πει ΟΜΟΦΟΒΙΑ! Το να θεωρείς βασικό θέμα των έργων κάποιου τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, ακριβώς επειδή τυγχάνει να δημιουργεί κόμικς με ομοφυλόφιλους. Σκέψου απλώς και μόνο αν, ΑΝ θα έγραφες ποτέ το ίδιο σχόλιο για κάποιον ετεροφυλόφιλο δημιουργό, καλλιτέχνη, οποιονδήποτε που έφτιαχνε ιστορίες με ετεροφυλόφιλους χαρακτήρες. Ας πούμε, ο Serpieri ή ο Manara ή ο Crepax, θα έγραφες ποτέ ότι έχουν ως βασικό θέμα του έργου τους τις σεξουαλικές του προτιμήσεις επειδή είναι (ο τρίτος ήταν) ετεροφυλόφιλοι;

(Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι την εξάλειψη της ομοφοβίας, την πραγματική και όχι αυτήν που ξεκινάει με τη φράση "Εγώ ρατσιστής δεν είμαι" και συνεχίζεται με ένα εφιαλτικό και δυσοίωνο "αλλά...")

gkouk · Απριλίου 15, 2015

Η θεματολογία είναι ερωτική, γι αυτο και μπηκε σποιλερ

Κι ετεροφυλοφιλική να ήταν η ερωτική σκηνή, πάλι το ίδιο θα γινόταν, απο τη στιγμή που το τόπικ δεν είναι στη θεματική ενότητα "ερωτικός τομέας", που έχει ηλικιακή ένδειξη ανω των 18

Ενώ στο Topic για τη Βαλεντίνα, ακριβώς κάτω από αυτό, η θεματολογία αφορά την εκτροφή ινδικών χοιριδιών;;; Εκεί γιατί δε μπήκε κανένα spoiler; Πιο "τολμηρές" είναι οι εικόνες της Βαλεντίνα, σ' αυτήν αχνοφαίνεται και λίγο στήθος, στου Παπαϊωάννου μόνο ανδρικά οπίσθια. Όλα τα κόμικς είναι ίσα αλλά μερικά (αυτά με ετεροφυλόφιλους χαρακτήρες) είναι πιο ίσα από τα άλλα...

Τυφλοπόντιξ · Απριλίου 15, 2015

Αυτό ακριβώς θα πει ΟΜΟΦΟΒΙΑ! Το να θεωρείς βασικό θέμα των έργων κάποιου τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, ακριβώς επειδή τυγχάνει να δημιουργεί κόμικς με ομοφυλόφιλους. Σκέψου απλώς και μόνο αν, ΑΝ θα έγραφες ποτέ το ίδιο σχόλιο για κάποιον ετεροφυλόφιλο δημιουργό, καλλιτέχνη, οποιονδήποτε που έφτιαχνε ιστορίες με ετεροφυλόφιλους χαρακτήρες. Ας πούμε, ο Serpieri ή ο Manara ή ο Crepax, θα έγραφες ποτέ ότι έχουν ως βασικό θέμα του έργου τους τις σεξουαλικές του προτιμήσεις επειδή είναι (ο τρίτος ήταν) ετεροφυλόφιλοι;

(Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι την εξάλειψη της ομοφοβίας, την πραγματική και όχι αυτήν που ξεκινάει με τη φράση "Εγώ ρατσιστής δεν είμαι" και συνεχίζεται με ένα εφιαλτικό και δυσοίωνο "αλλά...")

Μη γινεσαι ομοφοβικος,μπορει να ειναι οντως οι προτιμησεις του αυτες ασχετα με το τι υποθετει ο totally_wired (που δεν ξερω προσωπικα αλλα μπορει να μην ειναι και υποθεση)...Γιατι κανεις ετσι ομως?Αν τον ξερεις προσωπικα τον ανθρωπο συμφωνοι,αλλα δεν θα ηταν παραλογο να υποθεσει κανεις πως το εργο μιλαει απο μονο του...

Πολυ της μοδας εχουν γινει τετοιου ειδους αυθαιρετοι χαρακτηρισμοι..Απορροια της ανοδου του φασισμου ομολογουμενως...Με τα πολλα εγω νομιζω πως τα ισα κοινωνικα δικαιωματα θα επρεπε να ειναι αυτονοητα ασχετα με τις προτιμησεις του καθενος (παροτι δυστυχως δεν ειναι) και καλο θα ηταν το τι κανει ο καθενας στο κρεβατι του (ομοφυλοφιλος και μη) να μην γινεται αφορμη για δημοσια κουβεντα και το λεω για πασης φυσεως σεξουαλικα ενεργους ανθρωπους οποιες επιλογες και αν εχουν...Δεν ειναι αναγκη να πνιγεται ενα παιδι σε τετοιου ειδους πληροφοριες,ουτε η κριτικη του σκεψη αναπτυσεται μονο με θρασος,αυθαδεια,χαρακτηρισμους και προκλησεις απο καθε πλευρα.Τελος μονο εσυ ειδες ανδρικα οπισθια φιλτατε αλλα δεν ειναι εδω το μερος να αναφερω τι ειδα εγω ακομα και αν ο ενας εκ των 2 χαρακτηρων ηταν γυναικα.

Και ενα edit με πληροφορια απο το ιντερνετ:

Στο περιοδικό TRIP 8 της εφημερίδας «Πελοπόννησος» μίλησε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο σημαντικός δημιουργός που φέτος παρουσιάζει με μεγάλη επιτυχία την νέα του παράσταση «Πρώτη Ύλη».

Ο καλλιτέχνης που έχει παραδεχθεί δημόσια εδώ και πολλά χρόνια πως είναι gay, δίνει την δική του απάντηση σχετικά με την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και την δημόσια ομολογία της σεξουαλικότητας

ακριβώς επειδή ~~τυγχάνει~~

spidey sense...

Επεξεργασία Απριλίου 16, 2015 από Black listed outcast

totally_wired · Απριλίου 15, 2015

Αυτό ακριβώς θα πει ΟΜΟΦΟΒΙΑ! Το να θεωρείς βασικό θέμα των έργων κάποιου τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, ακριβώς επειδή τυγχάνει να δημιουργεί κόμικς με ομοφυλόφιλους. Σκέψου απλώς και μόνο αν, ΑΝ θα έγραφες ποτέ το ίδιο σχόλιο για κάποιον ετεροφυλόφιλο δημιουργό, καλλιτέχνη, οποιονδήποτε που έφτιαχνε ιστορίες με ετεροφυλόφιλους χαρακτήρες. Ας πούμε, ο Serpieri ή ο Manara ή ο Crepax, θα έγραφες ποτέ ότι έχουν ως βασικό θέμα του έργου τους τις σεξουαλικές του προτιμήσεις επειδή είναι (ο τρίτος ήταν) ετεροφυλόφιλοι;

(Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι την εξάλειψη της ομοφοβίας, την πραγματική και όχι αυτήν που ξεκινάει με τη φράση "Εγώ ρατσιστής δεν είμαι" και συνεχίζεται με ένα εφιαλτικό και δυσοίωνο "αλλά...")

Δε νομιζω πως ειναι αυτο ομοφοβια. Ψαξε ενα λεξικο.

Η σεξουαλικη ελευθερια και η καλλιτεχνικη ελευθερια ειναι δυο πραγματα που θελω να πιστευω πως σεβομαι αλλα ειναι δυο εντελως διαφορετικα πραγματα.

Οταν το μονο που κανεις ειναι να αναφερεσαι στη σεξουαλικη διαφορετικοτητα σου (δικαιωμα στη διαφορετικοτητα λενε τα lgtb) για να κανεις τεχνη τοτε μπορω κρινω ετσι την καλλιτεχνικη σου ταυτοτητα.

Επεξεργασία Απριλίου 16, 2015 από totally_wired

**x for xepeta** · Απριλίου 16, 2015

αν και κανονικά θα έπρεπε να γράψω την άποψη μου για το άρθρο αυτό στο lifo.gr θα το κάνω εδώ μιας και είναι λίγο αρχαίο (2011).

Εάν κατάλαβα καλά λοιπόν ο κ. Παπαδόπουλος που έγραψε αυτό το άρθρο λέει με 502 γραμμές πως τα 80's ήταν χάλια, μέχρι που έβγαλε κομικ ο Παπαϊωάννου και είδαμε την ζωή με άλλο μάτι...

Αυτή η έπαρση που δείχνει ο συγγραφέας (ναι, που δείχνεις εσύ συγγραφέα ) στο δεύτερο μισό του άρθρου (για έναν υπερτιμημένο καλλιτέχνη ο οποίος ως βασικό θέμα των έργων του έχει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις), θυμίζει ακριβώς την "συστατική" επιστολή του Τσαρούχη στη βαβέλ... Φυσικά υπάρχει και η τρομερή απάντηση του Αρκά (και τα 2 υπάρχουν κάπου στο φόρουμ).

Αν και δεν μ' αρέσει καθόλου ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης μπορώ να πω πως τα κομικ είναι το χειρότερο από όλες τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του. Όσα έχω δει στη Bαβέλ (όχι πολλά) ήταν κακά, δυσνόητα και too experimental.

Και ο αρθρογράφος είναι τελείως :shootme:

**Bonadrug** · Απριλίου 16, 2015

Για την ιστορία το τεύχος του Σπάιντερ Μαν που αναφέρεται στο άρθρο είναι αρχικά δημοσιευμένο στο Marvel Team Up 101 του 1981.

To άρθρο για μένα είναι μια καθαρή ασυναρτησία που γυροφέρνει την πασιφανή διαπίστωση ότι οι αμερικάνοι χρησιμοποιούν τις μορφές της μαζικής τέχνης για να κατανοήσουν και ενίοτε να ανασκευάσουν το παρελθόν τους ή να ζητήσουν και να λάβουν άφεση αμαρτιών για αυτό. Κάτι τέτοιο επιχειρεί και ο αρθρογράφος αλλά μάλλον αφορά το δικό του παρελθόν.

Όσο για τις εικόνες ορθώς μπήκαν σε spoiler αφού υπάρχουν αρκετά ανήλικα μέλη στο GC.

Όσο για την άποψη...

Λόγω του ομοφυλοφιλικού σεξ που απεικονίζεται τις έχεις κρύψει, που δε δείχνει καν ξεκάθαρα αν πρόκειται για δυο άνδρες και δε φαίνεται, παρά μόνο υπαινικτικά, κανένα όργανο σε στύση, καμιά διείσδυση,

προφανώς κοιτάμε διαφορετικές εικόνες!!!!! ή έχω σοβαρό πρόβλημα στην αντιληπτική μου ικανότητα!

Επίσης πολύ εύκολα έπεσε στο τραπέζι ο όρος ομοφοβία (αλλά και υποκρισία) ! Τι μας καταλογίζετε ακριβώς ; διαπιστώνετε κάποιο είδος μίσους, βίας, λεκτικής έστω, προσβλητικών σχολίων, άρνησης σε βάρος των ομοφυλόφιλων, κάποιο είδος θρησκευτικού ή εθνοσωτήριου φανατισμού σε βάρος τους, κάποια προτροπή για δράση εναντίον τους; Επομένως ας λείπουν οι βαριές κουβέντες.

Αν σε κάποιον δεν αρέσει το περιεχόμενο ενός έργου τέχνης γιατί δε συμβαδίζει με τις γνώσεις του, το μορφωτικό του επίπεδο, την αισθητική του, τις προτιμήσεις του, αυτό δε σημαίνει ότι λόγω του γούστου του μπορείτε να τον χαρακτηρίζετε ως άνθρωπο, διότι αυτοί κρίνονται από την αρχή του χρόνου με γνώμονα τις πράξεις τους.

saveapenguin · Απριλίου 16, 2015

Αυτή η έπαρση που δείχνει ο συγγραφέας (ναι, που δείχνεις εσύ συγγραφέα ) στο δεύτερο μισό του άρθρου (για έναν υπερτιμημένο καλλιτέχνη ο οποίος ως βασικό θέμα των έργων του έχει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις), θυμίζει ακριβώς την "συστατική" επιστολή του Τσαρούχη στη βαβέλ... Φυσικά υπάρχει και η τρομερή απάντηση του Αρκά (και τα 2 υπάρχουν κάπου στο φόρουμ).

Εχω ψιλοχαθει και δεν ξερω απο που να ξεκινησω το ψαξιμο αλλα ομολογω πως μου κινησες την περιεργεια φιλτατε.Αν σου ειναι ευκολο να βοηθησεις με 1-2 link (σε αυτα που εχω τονισει τη γραμματοσειρα) μιας και τα εχεις υποψιν και εχεις περασει απο τα κατατοπια θα το εκτιμησω,αν παλι οχι δεν πειραζει θα προσπαθησω να βγαλω ακρη με την πυξιδα και 1-2 ονοματα.Κυριως τη θεση του Αρκα θα ηθελα να δω.

Επειδή κι εμένα μου κέντρισε το ενδιαφέρον και έψαξα να τα βρω, στο φόρουμ υπάρχουν εδώ και το κείμενο του Καλαϊτζή και η απάντηση του Αρκά. :beer:

gkouk · Απριλίου 16, 2015

Και ενα edit με πληροφορια απο το ιντερνετ:

Στο περιοδικό TRIP 8 της εφημερίδας «Πελοπόννησος» μίλησε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο σημαντικός δημιουργός που φέτος παρουσιάζει με μεγάλη επιτυχία την νέα του παράσταση «Πρώτη Ύλη».

Ο καλλιτέχνης που έχει παραδεχθεί δημόσια εδώ και πολλά χρόνια πως είναι gay, δίνει την δική του απάντηση σχετικά με την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και την δημόσια ομολογία της σεξουαλικότητας

spidey sense...

Ο καλλιτέχνης δεν έχει ΠΑΡΑΔΕΧΘΕΙ ότι είναι gay, έχει δηλώσει ότι είναι. Η λέξη παραδέχομαι υποδηλώνει ενοχή, λάθος, σφάλμα, ατόπημα κ.λπ. Και μόνο τέτοιου τύπου λεκτικές βαρβαρότητες επιβεβαιώνουν την κρυμμένη ομοφοβία. Συνολικότερα τώρα, μετρήστε ξανά τι έχει συμβεί εδώ μέσα: 1. κρύφτηκαν εικόνες από κόμικς επειδή παρουσιάζουν δυο άντρες σε ερωτική σκηνή 2. υπήρξε μάλιστα και προειδοποίηση για αυτό και επισήμανση "με δική σας ευθύνη", κάτι που δε θα είχε συμβεί ποτέ σε ετεροφυλοφιλική σκηνή. 3. Δόθηκε μια ακόμη αφορμή για τη γνωστή σαχλαμάρα περί του "τι κάνουν στο κρεβάτι τους". Ποτέ μα ποτέ, κανείς δεν προβαίνει σε τέτοιο σχόλιο αν αφορά ετεροφυλόφιλους. Αυτοί είναι το αυτονόητο. Για gay ζευγάρια, κάπου θα ακουστεί και αυτό, όμως... 4. Εγώ δεν έκρινα ποτέ το κείμενο του αρθρογράφου της Lifo και υπήρξαν απαντήσεις ακόμα και περί τούτου. 5. Ακούστηκε ότι ο Παπαϊωάννου κάνει κόμικς με θέμα τις "σεξουαλικές του προτιμήσεις". Είτε το κάνει είτε όχι, αποτελεί αυτό αξιομνημόνευτη αναφορά; Θα γραφόταν ποτέ τέτοια ασυναρτησία για ετεροφυλόφιλο δημιουργό;

Τέλος, η ομοφοβία ξεκινά πάντα με ένα "εγώ δεν είμαι ρατσιστής" και συνεχίζεται με ένα "αλλά...". Αυτό το "αλλά" τα φέρνει όλα τούμπα... Bonadrug γιατί λες "μας καταλογίζετε"; Απευθύνομαι σε όσους γράφουν κάτι, όχι σε όλο το Forum. Αν ταυτίζεσαι με τα γραφόμενα ή αν τα συνυπογράφεις, οκ, δεκτό, δεν το είχα καταλάβει. Επίσης, μην κρίνετε ως επιθετικές, λέξεις όπως "υποκριτικό" και "Ομοφοβικό". Και, ναι, διέκρινα σαφέστατη τάση διακρίσεων και ομοφοβικής συμπεριφοράς και απάντηση ακόμα δεν έχω πάρει.

**Valtasar** · Απριλίου 16, 2015

Γιάννη, αν δεν με γελούν τα μάτια μου, ακριβώς κάτω από την πρώτη σου ανάρτηση, πήρες καθαρή απάντηση από διαχειριστή της Κοινότητας. Πιθανόν δεν την κατάλαβες οπότε αναδιατυπώνω.

Υπάρχει (εδώ και χρόνια) σαφής κανόνας (για όλους), οι ερωτικού περιεχομένου εικόνες, αν είναι εκτός της ενότητας "ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ" να μπαίνουν σε σπόιλερ με προειδοποίηση. Ο λόγος καθαρά για την προφύλαξη των ανηλίκων και τον σεβασμό αυτών που έχουν αρνητική άποψη στο να βλέπουν ερωτικές σκηνές ή γυμνό, έστω και σε κόμικς.

Αυτό σχετικά με το σπόιλερ και σαφώς η διατύπωση του Γιώργου (Leonidio) δεν υποκρύπτει ομοφοβία αλλά καθαρά ακολουθεί τον κανόνα του GC. Το ίδιο θα γινόταν (και έχει γίνει) σε εικόνες ετεροφυλοφιλικών συνευρέσεων.

Σχετικά με τα σχόλια σου για τα υπόλοιπα που αναφέρεις, δεν έχω να πω τίποτα αφού αναφέρονται σε απαντήσεις άλλων μελών.

:cheers3:

archon · Απριλίου 16, 2015

Μπορούμε να πιαστούμε από τις λέξεις και να συζητάμε μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία...

Όπως είπε και ο bonadrug πριν, υπάρχουν πολλοί ανήλικοι στο forum και θα πρέπει να προφυλαχθούν...

Τα spoilers μπήκαν "to protect the innocent"...

* Όμως *...

Όλη αυτή η συζήτηση είναι στον αέρα, αφού δεν υπάρχει περίπτωση ούτε ένας (ανήλικος και μη), να μην πάτησε το spoiler...

Γι'αυτό, ας αφήσουμε το reality και ας συζητήσουμε για κομικς...

**x for xepeta** · Απριλίου 16, 2015

Πάντως δεν περίμενα οι προβοκάτσιες του Σπάιντερμαν να συνδυαστούν με τις ερωτικές προκηρύξεις του Δημήτρη Παπαιωάννου. :valt:

**germanicus** · Απριλίου 16, 2015

Διαγράφτηκε ποστ με ξεκάθαρη προσωπική επίθεση και χαρακτηρισμούς.

Τυφλοπόντιξ · Απριλίου 16, 2015

Διαγράφτηκε ποστ με ξεκάθαρη προσωπική επίθεση και χαρακτηρισμούς.

Συγνωμη θα ξαναπροσπαθησω αλλη μια.

Και μόνο τέτοιου τύπου λεκτικές βαρβαρότητες επιβεβαιώνουν την κρυμμένη ομοφοβία.

Οκ.Ειμαι κρυφο-ομοφοβικος και ο τροπος χρησης των λεξεων με κανει βαρβαρο.

Είτε το κάνει είτε όχι, αποτελεί αυτό αξιομνημόνευτη αναφορά; Θα γραφόταν ποτέ τέτοια ασυναρτησία για ετεροφυλόφιλο δημιουργό;

Ναι γιατι γραφω τετοιες ασυναρτησιες και τις εχω αναφερει και στη ζωη σε παρομοιες κουβεντες.Ειμαι αδιστακτος.

Επίσης, μην κρίνετε ως επιθετικές, λέξεις όπως "υποκριτικό" και "Ομοφοβικό".

Θα ελεγα πως ειναι σκετος μηχανισμος αμυνας φιλτατε,για μενα εστω αυτη η διευκρινηση δεν χρειαζοταν.Αλλωστε οταν με λενε (εμμεσα η αμεσα) υποκριτη η ομοφοβικο πισω απο μια οθονη δεν εχω λογω να κρινω τετοιου ειδους συμπεριφορες ως επιθετικες.Ο καθενας εχει τον τροπο του να κρινει ανθρωπους μεσα απο ενα profile.Οπως και να το κανει,μονο ενα πραγμα σημαινει για μενα.

Τελος συγνωμη αν σε εθιξα προσωπικα,εσενα η οποιονδηποτε αλλον με την γνωμη μου.Ειναι το τελευταιο που θα ηθελα να κανω.

Επεξεργασία Απριλίου 16, 2015 από Black listed outcast

totally_wired · Απριλίου 16, 2015

5. Ακούστηκε ότι ο Παπαϊωάννου κάνει κόμικς με θέμα τις "σεξουαλικές του προτιμήσεις". Είτε το κάνει είτε όχι, αποτελεί αυτό αξιομνημόνευτη αναφορά; Θα γραφόταν ποτέ τέτοια ασυναρτησία για ετεροφυλόφιλο δημιουργό;

Αποτελεί αξιομνημόνευτη αναφορά καθώς όπως είπα αυτή η διαφορετικότητα αποτελεί μόνιμη και χαρακτηριστική πηγή έμπνευσης για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Το είπα όπως θα έλεγα ότι ο Βολονάκης εμπνέεται από τη θάλασσα και τα πλοία και ζωγραφίζει θαλασσογραφίες ή κάποιος άλλος φρούτα κτλ.

Δεν ξέρω γιατί το θεωρείς ασυναρτησία. Δεν έχει γραφτεί ποτέ και για κανέναν ετεροφυλόφιλο δημιουργό ότι εμπνεύστηκε από γυναίκες;

gkouk · Απριλίου 16, 2015

Μόλις πήρα χαμπάρι ότι σβήστηκε ένα post που με αφορούσε και "με τάπωνε". Να είναι ξεκάθαρο ότι εγώ δε ζήτησα να σβηστεί κανένα post από κανέναν διαχειριστή. Προσωπικά διαφωνώ με τέτοιες μεθόδους αλλά οι διαχειριστές έχουν άλλη άποψη. Δε θα με πείραζε, ούτε φυσικά θα απαντούσα ποτέ σε οτιδήποτε σχετικό, να φαίνεται δημόσια.

Valtasar, το "υποκριτικό" αφορά αυτό ακριβώς που είπε και κάποιος συν-συζητητής προηγουμένως: το spoiler alert χάνει το νόημά του με το πάτημα ενός κουμπιού, μένει όμως το "σκανδαλώδες" και το "ακατάλληλο" του θε(α)ματος. Το "ομοφοβικό" δεν μπορώ να το σχολιάσω περαιτέρω, όποιος το καταλαβαίνει, έχει καλώς. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, πάλι καλώς έχει. Totally wired, θα έγραφες ποτέ ότι ο Nolan εμπνεύστηκε από τα ταξίδιά του στο χωροχρόνο ή ότι ο Stan Lee εμπνεύστηκε από τη χρόνια δράση του ως υπερήρωας; Στο fiction τι νόημα έχει η απόδοση ταυτοτήτων και η ερμηνεία των έργων μέσω αυτών; Απλώς η gay ταυτότητα (μια από τις πολλές που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος) δεν συνεπάγεται και τη θεματολογία του έργου του. Στο έργο του Παπαϊωάννου (που δεν καταλαβαίνω το γιατί όταν μιλάμε για το θέμα του Lifo πρέπει ο καθένας να πει τη γνώμη του και σε αυτό - για να αποσείσει τη μιαρότητα της υποψίας ότι θα κατηγορηθεί για gay;) υπάρχουν άλλες 100 συνιστώσες (αποξένωση, φιλία, έρωτας, ασπρόμαυρο περιεχόμενο, μητροπόλεις, μετανάστες).

Τυφλοπόντιξ · Απριλίου 16, 2015

Μόλις πήρα χαμπάρι ότι σβήστηκε ένα post που με αφορούσε και "με τάπωνε". Να είναι ξεκάθαρο ότι εγώ δε ζήτησα να σβηστεί κανένα post από κανέναν διαχειριστή. Προσωπικά διαφωνώ με τέτοιες μεθόδους αλλά οι διαχειριστές έχουν άλλη άποψη. Δε θα με πείραζε, ούτε φυσικά θα απαντούσα ποτέ σε οτιδήποτε σχετικό, να φαίνεται δημόσια.

Valtasar, το "υποκριτικό" αφορά αυτό ακριβώς που είπε και κάποιος συν-συζητητής προηγουμένως: το spoiler alert χάνει το νόημά του με το πάτημα ενός κουμπιού, μένει όμως το "σκανδαλώδες" και το "ακατάλληλο" του θε(α)ματος. Το "ομοφοβικό" δεν μπορώ να το σχολιάσω περαιτέρω, όποιος το καταλαβαίνει, έχει καλώς. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, πάλι καλώς έχει. Totally wired, θα έγραφες ποτέ ότι ο Nolan εμπνεύστηκε από τα ταξίδιά του στο χωροχρόνο ή ότι ο Stan Lee εμπνεύστηκε από τη χρόνια δράση του ως υπερήρωας; Στο fiction τι νόημα έχει η απόδοση ταυτοτήτων και η ερμηνεία των έργων μέσω αυτών; Απλώς η gay ταυτότητα (μια από τις πολλές που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος) δεν συνεπάγεται και τη θεματολογία του έργου του. Στο έργο του Παπαϊωάννου (που δεν καταλαβαίνω το γιατί όταν μιλάμε για το θέμα του Lifo πρέπει ο καθένας να πει τη γνώμη του και σε αυτό - για να αποσείσει τη μιαρότητα της υποψίας ότι θα κατηγορηθεί για gay;) υπάρχουν άλλες 100 συνιστώσες (αποξένωση, φιλία, έρωτας, ασπρόμαυρο περιεχόμενο, μητροπόλεις, μετανάστες).

Για να το διευκρινησω δεν "σε ταπωνε" αλλα μαλλον ο τροπος εκφρασης θα μπορουσε να'ναι καλυτερος-ηταν πολυ πρωι και φαντασου πως ουτε εγω δεν θυμαμαι ακριβως τι ειχα γραψει αλλα ειχε χρειαστει να βαλω **** σε μια λεξη (οχι χαρακτηρισμο η σποντα προς εσενα αν δεν κανω λαθος) οποτε μαλλον καλως σβηστηκε και μετα χαρας το'χω αφησει στην κριση του διαχειριστη ο οποιος ξερει καλυτερα..Τιποτα ιδιαιτερο και μαλλον περιττη η "συνεισφορα" στο θεμα γενικοτερα απο πλευρας μου οπως και να'χει.Παντως με την ανεση της χρησης του ορου ομοφοβια και την ακατασχετη εκτοξευση της προς οποιον να'ναι με το παραμικρο ερεθισμα που μπορει να αφορα και παρεξηγηση δεν θα συμφωνησω ουτε αν μου βγαλεις τα νυχια ενα-ενα.Δεν ειναι καλο να δημιουργεις ετσι διαφορες η να ενισχυεις την αποσταση των αποψεων με τετοιους χαρακτηρισμους.Ειρηνη ημιν.

totally_wired · Απριλίου 16, 2015

Ναι, θα έγραφα για το νόλαν ή για τον σταν λη, εάν πίστευα ότι ήταν αλήθεια ή εάν ήθελα εσκεμμένα να πω ψέματα.

Τώρα τι νόημα έχει στο fiction η απόδοση ταυτοτήτων; Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις με το fiction. Δεν είναι όλα τα έργα fiction.. Oταν θες να εξηγήσεις το έργο κάποιου (συνολικά ή και μεμονωμένα) προφανώς και σε ενδιαφέρει η ταυτότητα του (π.χ. Καβάφης, Καρυωτάκης, Τσαρούχης). Ναι, δεν συνεπάγεται η gay θεματολογία 1 προς 1, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση του Παπαϊωάννου συμβαίνει (όχι μόνο στα κομικ του, σε όλα του τα έργα). Ας πούμε δεν ξέρω όλα τα έργα του Shanower αλλά όσα έχω δει δεν μου φαίνεται πως αφορούν τη σεξουαλική του ζωή. Ναι υπάρχουν 100 άλλες συνιστώσες αλλά εγώ μιλάω για τη συνισταμένη του έργου του την οποία ανέφερα στο ομοφοβικό πρώτο ποστ μου.

(Αυτά που λες για τη lifo και τα αποσείσει και μιαρότητα δεν τα καταλαβαίνω...)

Εν ολίγοις, δεν μ' αρέσουν τα κομικ του Παπαϊωάννου και συνολικά το (υπέρ-εκτιμημένο) έργο του. Βρίσκω το άρθρο του Παπαδόπουλου παραληρηματικό και εντελώς υποκειμενικό και φυσικά εάν πιστεύεις πως είμαι ομοφοβικός είναι και εσένα δικαίωμα σου :beer: .

Totally wired, θα έγραφες ποτέ ότι ο Nolan εμπνεύστηκε από τα ταξίδιά του στο χωροχρόνο ή ότι ο Stan Lee εμπνεύστηκε από τη χρόνια δράση του ως υπερήρωας; Στο fiction τι νόημα έχει η απόδοση ταυτοτήτων και η ερμηνεία των έργων μέσω αυτών; Απλώς η gay ταυτότητα (μια από τις πολλές που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος) δεν συνεπάγεται και τη θεματολογία του έργου του. Στο έργο του Παπαϊωάννου (που δεν καταλαβαίνω το γιατί όταν μιλάμε για το θέμα του Lifo πρέπει ο καθένας να πει τη γνώμη του και σε αυτό - για να αποσείσει τη μιαρότητα της υποψίας ότι θα κατηγορηθεί για gay;) υπάρχουν άλλες 100 συνιστώσες (αποξένωση, φιλία, έρωτας, ασπρόμαυρο περιεχόμενο, μητροπόλεις, μετανάστες).

archon · Απριλίου 17, 2015

Valtasar, το "υποκριτικό" αφορά αυτό ακριβώς που είπε και κάποιος συν-συζητητής προηγουμένως: το spoiler alert χάνει το νόημά του με το πάτημα ενός κουμπιού, μένει όμως το "σκανδαλώδες" και το "ακατάλληλο" του θε(α)ματος.

Βασικά καλώς μπαίνει το spoiler, αφού δε θα ήθελα να ξεχαστώ στο συγκεκριμένο thread και να φύγω από τον υπολογιστή μου για λίγο, και ο 6χρονος γιός μου να scrollάρει και να δει αυτή, αλλά και οποιαδήποτε άλλη, ακατάλληλη για την ηλικία του φωτογραφία...

Επαναλαμβάνω οτι η υπόλοιπη συζήτηση είναι "στον αέρα", αφού το spoiler θα πατηθεί από τους συμμετέχοντες...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος τα συζητάμε τα σεξουαλικά μας (ή των άλλων) σε ένα φόρουμ σαν το GC...

Υπάρχουν άπειρα άλλα, που μπορούμε να το κάνουμε...

Επεξεργασία Απριλίου 17, 2015 από archon

gkouk · Απριλίου 17, 2015

Βασικά καλώς μπαίνει το spoiler, αφού δε θα ήθελα να ξεχαστώ στο συγκεκριμένο thread και να φύγω από τον υπολογιστή μου για λίγο, και ο 6χρονος γιός μου να scrollάρει και να δει αυτή, αλλά και οποιαδήποτε άλλη, ακατάλληλη για την ηλικία του φωτογραφία...

Επαναλαμβάνω οτι η υπόλοιπη συζήτηση είναι "στον αέρα", αφού το spoiler θα πατηθεί από τους συμμετέχοντες...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος τα συζητάμε τα σεξουαλικά μας (ή των άλλων) σε ένα φόρουμ σαν το GC...

Υπάρχουν άπειρα άλλα, που μπορούμε να το κάνουμε...

Ποιος συζήτησε τα σεξουαλικά του εδώ ;;;;;;;;; Δεν είμαστε καλά... Τι ταμπού είναι αυτά ρε παιδιά. Οκ, ας συζητήσουμε για αυτοκόλλητα Τιραμόλα από τσιχλόφουσκες, όλοι θα συμφωνήσουμε και θα βάλουμε 5 smileys!

**AndreasD** · Απριλίου 17, 2015

Υπαρχουν αυτοκόλλητα Τιραμόλα απο τσιχλόφουσκες?!?! Για πε... :) :)

gkouk · Απριλίου 17, 2015

Υπαρχουν αυτοκόλλητα Τιραμόλα απο τσιχλόφουσκες?!?! Για πε... :) :)

Αν δεν υπάρχουν, ακόμα καλύτερα. Ούτε αιτία για συζήτηση θα έχουμε. Βάζουμε μόνο τα smileys και don't worry, be happy. Ωχ, αδερφέ (δεν είπα "αδερφή" - μην σοκαριστεί κανείς) που θα κάτσουμε να σκάσουμε Εμείς. Εμείς διαβάζουμε κόμιξ και μικυμάα

**AndreasD** · Απριλίου 17, 2015

Κρίμα αν δεν υπάρχουν... Δε θα χουμε τι να πούμε εδώ... :( :(

**x for xepeta** · Απριλίου 17, 2015

Το θέμα ξανανοίγει αύριο πριν ξεφυγουμε και πάλι. Με χαρά περιμένουμε τη συμμετοχή σας σε άλλα θέματα του σάιτ. Ίσως χρειαστεί να τριμαριστούν μερικά πράγματα, αν και δεν πιστεύω να φτάσουμε εκεί. Ας μιλήσουν οι αντμιν μόλις βρουν χρόνο.

Όλα τα υπόλοιπα θέματα είναι ελεύθερα. :angel:

Συνδεθείτε

Κόμιξ, ομοφυλοφυλία και αναρχία στα 80s: οι προβοκάτσιες του Σπάιντερμαν και οι ερωτικές προκηρύξεις του Δημήτρη Παπαιωάννου [Παπαδόπουλος Αλέξανδρος, lifo.gr, 20/11/2011]

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις

Σημαντικές πληροφορίες