Ενότητες

Από το Unstable Show που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά πριν λίγες μέρες στο anthem.gr
 

 
Καλή σεζόν φίλες και φίλοι. Ο Σεπτέμβρης μπήκε για τα καλά και είναι πάντα ένας περίεργος μήνας για μένα. Προσπαθώ να προσαρμοστώ ξανά στη δουλειά μου, να αποδεχτώ ότι τελείωσαν οι διακοπές μου και να εκτιμήσω ότι πέρασα καλά προετοιμάζοντας τα πλάνα για τη νέα σεζόν μας. Κάπως έτσι με βρήκε και αυτός ο Σεπτέμβρης, αλλά φέτος κάνοντας μια ανασκόπηση πέρασα ένα πολύ όμορφο και παραγωγικό καλοκαίρι.
 

 
Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν χάρηκα σινεμά. Βασικά δεν το χάρηκα απλά, το απήλαυσα. Πως φτάσαμε όμως στο σημείο αυτό; Η αλήθεια είναι ότι από παλιά έβλεπα αρκετές ταινίες χωρίς ωστόσο να ψάχνομαι πολύ με διαφορετικά στυλ και είδη. Είχα αυτό το θέμα που ήθελα να βλέπω ψιλογνωστά blockbusters και ας ήταν μέτρια. Με συνάρπαζε ο κινηματογράφος σαν τέχνη, αλλά φαινόταν σαν μην ήθελα να τον εξερευνήσω.
Δεν λέω ότι δεν είχα δει κλασικές ταινίες ή παλιότερες ταινίες (αν και αντιστέκομαι σθεναρά στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο). Και κουλτούρα έχω δει και καλτίλες και πολλά ακόμη. Απλά ίσως εγώ δεν ήμουν έτοιμος να χωνέψω πιο “δύσπεπτες”, πιο δύσκολες ταινίες. Με τα χρόνια κόλλησα περισσότερο και με τις σειρές και οι ταινίες έγιναν ένα χόμπι που τηρούσα κυρίως πηγαίνοντας πολύ συχνά κινηματογράφο.
 

 
Τα χρόνια περνάνε και όπως ωριμάζεις σε πολλά ζητήματα, έτσι ωριμάζεις και σε αυτό. Άρχισα να βάζω στόχο να βλέπω μία ταινία την εβδομάδα, συνήθως τις Κυριακές και άλλοτε το πετύχαινα, άλλοτε αποτύγχανα. Το σημαντικό όμως ήταν πως είχα μια θέληση να βυθιστώ περισσότερο στον κόσμο του κινηματογράφου. Να ξεψαχνίσω το τι είναι αυτό το σκίρτημα που με ενθουσιάζει σε μια καλή παραγωγή και πως μπορώ να βρω περισσότερα κρυμμένα διαμαντάκια.
 
Άρχισα να επεκτείνω το γούστο μου, να ακολουθώ σελίδες και να ακούω κινηματογραφικά podcasts ψάχνοντας και σημειώνοντας περισσότερα έργα για να καταναλώσω. Και όλο αυτό μου έβγαινε σε ένα πάθος όπου ξεκίνησα να πηγαίνω πιο πολύ και σε θερινά σινεμά ή κινηματογράφους με πρόγραμμα που περιλαμβάνει αφιερώματα σε παλιότερες ταινίες.
 

 
Κοιτώντας το ημερολόγιο μου στο Letterboxd κύκλωσα κάποιες ημερομηνίες μέσα σε όλη τη σεζόν που με οδήγησαν στην κορύφωση με τις ενδιαφέρουσες προβολές του καλοκαιριού. Το Cure του Kiyoshi Kurosawa σε ένα σινεμά του κέντρου τον Μάρτιο είναι μια τέτοια προβολή. Το Inland Empire του David Lynch τον Φεβρουάριο είναι μια τέτοια προβολή. Το Blue Velvet του ίδιου σκηνοθέτη λίγες μέρες μετά το θάνατό του. Το Eyes Wide Shut του Kubrick που το ξαναείδα στη μεγάλη οθόνη.
 
Είναι εντυπωσιακό πόσο μπορείς να βυθιστείς στη μαγεία καλών ταινιών και να γνωρίσεις σκηνοθέτες που αγνοούσες όπως ο Kurosawa ή να απολαύσεις ξανά έργα αγαπημένων σου δημιουργών όπως ο Lynch και ο Kubrick. Φέτος το καλοκαίρι λοιπόν αποφάσισα πως είτε στο σπίτι μου είτε σε θερινά σινεμά θα χαρώ και θα ξαναζήσω τον κινηματογράφο.
 

 
Βλέποντας ξανά το diary μου πρέπει να πω ότι όλες αυτές οι ταινίες που είδα συνοψίζουν αυτό το περίεργο, πολύπλοκο γούστο που έχτιζα τόσα χρόνια. Είδα γαλλικές κωμωδίες, ιταλικά noir, αμερικανικά υπερηρωικά, σοβιετικό ποιητικό σινεμά και πολλά ακόμα έργα που είναι τελείως ετερόκλητα. Στο τέλος είναι πάντα εκεί η φιγούρα μου καρφωμένος στην καρέκλα να προσπαθώ να απολαύσω το sound design, να περιπλανηθώ σε άγνωστους κόσμους, να αγνοήσω τους ήχους που παρεμβάλλονταν από το αποπνικτικό αστικό τοπίο του Ιουλίου.
 
Χάθηκα στο ασπρόμαυρο And Then There Were None του 1945 βασισμένο σε βιβλίο της Agatha Christie προσπαθώντας να το αποκωδικοποιήσω. Διασκέδασα με το 21 και την περιπέτεια των φοιτητών στα καζίνο. Προσπάθησα να αναλύσω κάθε ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη για τις διαφορετικές φάσεις που περνάει ο άνθρωπος στη ζωή του. Το επαγγελματικό αδιέξοδο στα εικοσιπέντε με το No Budget Story, η ανδρική μπέσα στα τριάντα με την Καρδιά του Κτήνους, οι συζητήσεις με τον θάνατο στα σαράντα στα Τέσσερα Μαύρα Κουστούμια και η αποδοχή του ποιος είσαι στα πενήντα με τον Νυχτερινό Εκφωνητή.
 

 
Εξερεύνησα τη φιλμογραφία του Stanley Kubrick που την είδα σχεδόν όλη είτε μέσα από αφιερώματα σε θερινά είτε σε προβολές στο σπίτι μου. Αναλογίστηκα γιατί μου αρέσει τόσο πολύ ο συγκεκριμένος δημιουργός, το πως ελίσσεται μεταξύ διαφορετικών ειδών στις ταινίες του και πάντα μας προσφέρει ένα οπτικό αριστούργημα. Οι επικές εικόνες στην Οδύσσεια του Διαστήματος, το noir στυλ του The Killing, το αδιέξοδο του τι νιώθεις στον πόλεμο στα Paths of Glory και Full Metal Jacket, η πολιτική σάτιρα του Dr. Strangelove. Φέτος τον Kubrick τον ξεκοκάλισα και τον ανέλυσα όσο κανέναν άλλον δημιουργό.
 
Ήταν ένα καλοκαίρι που το σινεμά με έκανε να τα νιώσω όλα. Ανατρίχιασα με το Primal Fear, γέλασα με το American Pie, τρόμαξα με το Weapons και έζησα την απόλυτη εμπειρία στο Stalker του Andrei Tarkovsky, μια ταινία τόσο μοναδική και ταυτόχρονα τόσο δύσκολη που ήθελα να τη βλέπω στο διηνεκές και ταυτόχρονα περίμενα να τελειώσει για να νιώσω μια λύτρωση για όλο αυτό το τρίωρο.
 

 
Όλα όσα ανέφερα πάνω είναι το ένα έκτο όσων είδα, αλλά και πάλι σας δίνω μια εικόνα για το πόσο ετερόκλητα συναισθήματα ένιωσα φέτος το καλοκαίρι. Το πιο ωραίο είναι ότι τις περισσότερες εξ αυτών τις παρακολούθησα στους κινηματογράφους μαζί με υπέροχους ανθρώπους που μπορούσαμε μετά να τις συζητήσουμε και να τις αναλύσουμε και για μένα στο σινεμά η παρέα παίζει μεγάλο ρόλο. Μπορείς να ακούσεις μια οπτική που δεν είχες ανακαλύψει και κάπως μαγικά βλέπεις το έργο υπό ένα διαφορετικό πρίσμα.
 
Το 2025 είναι μια χρονιά που ουσιαστικά έχουμε το αποτέλεσμα της εξελικτικής πορείας που σας ανέφερα στην αρχή. Μέσα σε όλα αυτά τα podcasts που άκουσα για να ανακαλύψω νέες ταινίες, άκουσα ξανά το κινηματογραφικό αφιέρωμα που είχαμε κάνει στο πρώτο Unstable Show με τους φίλους Πάρι και Ντίνο. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό το podcast γιατί είναι μια πραγματικά εκτενής συζήτηση γύρω από την τέχνη του σινεμά.
 

 
Από την άλλη μου έκανε εντύπωση πως μέσα σε δύο χρόνια άλλαξαν τόσα πολλά στον τρόπο που βλέπω ταινίες και στα γούστα μου. Πλέον ας πούμε απολαμβάνω και πιο αργές παραγωγές ειδικά αν τις δω στη μεγάλη οθόνη. Κάνοντας μια ανασκόπηση του καλοκαιριού και των όσων είδα, κατάλαβα ότι ερωτεύτηκα ξανά το σινεμά αυτά τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από την ηχογράφηση εκείνου του podcast και θα ήθελα να μιλάω για αυτό πιο συχνά σε εκπομπές και σε άρθρα μου.
 
Είναι πολύ όμορφο να συνειδητοποιείς ότι αγαπάς πολύ μια τέχνη και είναι ακόμα πιο όμορφο να εμβαθύνεις σε αυτήν, να ανακαλύπτεις κρυμμένες πτυχές της και να τις συζητάς με τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Όλο αυτό για μένα ήταν μια διαδικασία χρόνων που κλιμακώθηκε ακόμα περισσότερο τους τελευταίους μήνες. Και έτσι σκοπεύω να περάσω κι άλλα καλοκαίρια μου με όμορφη παρέα στα θερινά της πόλης…
 
Και μερικές ανακοινώσεις…

Έτσι με αυτό τον αρκετά smooth τρόπο θα προβώ σε 1-2 μίνι ανακοινώσεις που περίμενα καιρό να σας κάνω. Πρώτον τον Οκτώβριο θα γράψω ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Stanley Kubrick βάζοντας όλες τις ταινίες του σε σειρά από τη χειρότερη στην καλύτερη. Δεύτερον το 2026 θα έχουμε και γραπτό αλλά και ακουστικό αφιέρωμα μέσω του Past Forward podcast που κάνουμε παρέα με τον Αγαμέμνονα Μητροβγένη στον πολυαγαπημένο μας David Lynch.
 
Και επειδή εδώ και κάποια χρόνια δεν έχω καταλήξει τι θα γίνει με το Unstable Show podcast, αποφάσισα τα τρία τελευταία επεισόδια που είχαν μείνει στο συρτάρι να βγουν μέχρι τα τέλη του 2025 και το podcast μάλλον θα τελειώσει με πέντε επεισόδια. Ίσως ξαναγυρίσω σταθερά στο μέλλον στο ακουστικό Unstable Show, ίσως κάποιοι φίλοι μου κάνουν την τιμή να έρθουν καλεσμένοι, αλλά αποφάσισα ότι δε θέλω άλλο να ψάχνω με ποια μορφή θα τρέξει όλο αυτό. Ούτως ή άλλως ετοιμάζεται κάτι καινούριο τους τελευταίους μήνες που είναι φανταστικό αν συμβεί, αλλά δε μπορώ να σας αποκαλύψω τίποτα για αυτό το θέμα. Ακόμα…

Ένα άρθρο που έγραψα και δημοσιεύτηκε στο anthem.gr την περασμένη Παρασκευή με αφορμή τη συναυλία για τα 25 χρόνια των Planet of Zeus.
 

 
Οι Planet of Zeus ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα αγαπημένα μου ελληνικά συγκροτήματα. Τους ανακάλυψα το 2011 τότε που όλοι λιώναμε το Vanity Suit και το Leftovers και ανά τα χρόνια κράτησα μια πολύ σταθερή σχέση αγάπης μαζί τους. Με αφορμή λοιπόν τα εικοσιπέντε χρόνια Planet of Zeus όπου θα γιορταστούν αύριο με μια συναυλία στην Τεχνόπολη, είπα να υλοποιήσω επιτέλους ένα project που είχα καιρό στο μυαλό μου.
 
Άκουσα ξανά προσεκτικά όλη τη δισκογραφία τους και αντί να σας κάνω ένα Ranking όλων των άλμπουμ, ήθελα να μιλήσω περισσότερο για το καθένα ξεχωριστά με τη σειρά που βγήκαν. Τι θυμάμαι από την εποχή που κυκλοφόρησαν, ποια τραγούδια μου έκαναν ξανά κλικ, ποια εξ αυτών είχαν κάπως χαθεί στη μνήμη μου και με κέρδισαν πάλι. Γενικά να μιλήσουμε για ωραία μουσική, μιας και αύριο το βράδυ θα ανατρέξουμε σε ολόκληρη την πορεία των σπουδαίων Αθηναίων.
 
ΣΕΞ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΑ λοιπόν και ξεκινάμε.
 
Eleven the Hard Way (2008)
 
 
 
 
Τα ντεμπούτα είναι πάντα λίγο πιο δύσκολο να τα κρίνεις, καθώς για άλλα συγκροτήματα είναι η κορύφωση της έμπνευσής τους και για άλλα είναι ένα άγουρο πρώτο βήμα πριν την καταξίωση. Το Eleven the Hard Way είναι ένας δίσκος που σίγουρα ξεχωρίζει στη δισκογραφία των Αθηναίων, γιατί αργότερα ακούσαμε στοιχεία του, αλλά όχι κάτι παρόμοιο με αυτό.
 
Δεν είναι 100% stoner άλμπουμ, αλλά πρέπει να παραδεχθούμε ότι βρίθει από stoner και ψυχεδελικά στοιχεία που κυριαρχούσαν στο heavy rock της εποχής. Το εισαγωγικό Eat Me Alive είναι ένα από τα κορυφαία τους κομμάτια με ένα καταπληκτικό outro. Το αργό, γκρουβάτο riff του Woke Up Dead-William H. Bonney δίνει τη θέση του στο τρομερό επιθετικό Supernothing το οποίο θα διαδεχτεί το mid tempo Same Mistakes.
 
Όλα όσα ανέφερα πάντως για την τρομερή ψυχεδέλεια αυτού του άλμπουμ και τις southern πινελιές γίνονται πολύ εμφανή προς το τέλος με το ομώνυμο τραγούδι ή το ασύλληπτο δεκαεξάλεπτο έπος Space Loop 430. Αυτό το ντεμπούτο μου θυμίζει πολύ το Songs for the Deaf των Queens of the Stone Age, γιατί το θεωρώ ιδανικό για soundtrack σε κάποιο road trip στους αχανείς αμερικάνικους δρόμους. Οπότε προφανώς έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
 
 
Macho Libre (2011)
 
 
 
Όταν κάνω αναδρομή στις δισκογραφίες αγαπημένων συγκροτημάτων και όχι κατάταξη των δίσκων βάσει ποιότητας, προσπαθώ να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται, αλλά για το Macho Libre δε μπορώ να κρυφτώ. Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Planet γιατί θυμάμαι να τον ανακαλύπτω την εποχή που βγήκε όσο πήγαινα Λύκειο και να έχει μπει σε αδιανόητη λούπα στα ακουστικά μου.
 
Είναι ένα άλμπουμ που σε πιάνει αμέσως από τα μούτρα, αφού Doteru, Dawn of the Dead, Leftovers και Vanity Suit με τα οποία ξεκινάει ο δίσκος είναι μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ. Με περισσότερη μελωδία στα ρεφρέν, αλλά τις ίδιες ριφάρες στις εισαγωγές, καταλαβαίνεις από νωρίς ότι οι Planet of Zeus έχουν βρει τρομερή χημεία και έχουν ακόμα περισσότερη ομοιογένεια σε σχέση με το ντεμπούτο τους.
 
Είναι ένας δίσκος που δείχνει τη σαφή αγάπη τους στους Sabbath με riffs όπως στο ομώνυμο τραγούδι που πάντα με ανατριχιάζει σε live εκτέλεση, αλλά ταυτόχρονα με κομμάτια όπως το Apocalypse και το Scream κρυφοκοιτάζουμε στις μελλοντικές τους κυκλοφορίες και την αγάπη που έχουν στο heavy και το hard rock, αλλά και τον εναλλακτικό ήχο γενικότερα. Το Macho Libre κυλάει υπέροχα και αποτελεί σημείο αναφοράς για όλη την ελληνική σκηνή και τον ήχο των 10s.
 
Vigilante (2014)
 
 
 
Τρία χρόνια μετά το Macho Libre που με συνόδευσε στο Λύκειο, είχα μπει στη σχολή και στο τέλος του πρώτου έτους ήρθε και το Vigilante που υποδέχθηκα με μεγάλη χαρά. Θυμάμαι ότι αυτό το άλμπουμ μπήκε πολύ εύκολα δίπλα στο Macho Libre, γιατί κρατούσε αυτή τη σκληράδα που είχα λατρέψει, αλλά ταυτόχρονα έφερνε μία εξέλιξη που είναι λογική και απαραίτητη σε κάθε συγκρότημα.
 
Με τα χρόνια που πέρασαν, μπορώ να πω πως υπήρχαν διαμαντάκια σε αυτόν τον δίσκο που ξαναθυμήθηκα με τις επανακροάσεις που έκανα. Το The Great Dandolos και A Girl Named Greed με τα εξαιρετικά τους outros παραμένουν η αιχμή του δόρατος, αλλά ακούγοντας το σε μεγαλύτερη ηλικία γούσταρα πολύ το πιο γκρουβάτο Tornado, το πιο αργό No Tomorrow και το επιθετικό Vigilante που πάντα ταύτιζα με το Vanity Suit.
 
Είναι ένα τρομερά πλήρες άκουσμα που έντεκα χρόνια μετά συνεχίζει να ακούγεται πολύ φρέσκο και να δείχνει το πως στα πρώτα τους βήματα, οι Planet συνδύαζαν την αγάπη τους για τους Sabbath, για τους Clutch και το metal σε ένα στιβαρό heavy rock άλμπουμ που και τότε είχε κάνει αίσθηση. Πραγματικά το αγαπάω πολύ αυτό το Vigilante και θα το ακούω πιο σταθερά πλέον.
Loyal to the Pack (2016)
 
 
Ένα άλμπουμ σταθμός. Γιατί; Γιατί δίχασε όσο κανένα άλλο. Εννιά χρόνια μετά, ακόμα δεν καταλαβαίνω τον χαμό που είχε προκληθεί τότε. Κατανοώ ότι ίσως βγήκε αρκετά κοντά στο Vigilante και ότι έφερε μια κάποια αλλαγή στο συγκρότημα, πιστεύω ακράδαντα όμως πως η αλλαγή αυτή δεν ήταν ούτε τόσο καθολική όσο προσπάθησαν κάποιοι να μας πείσουν, ούτε ότι υποβάθμισε το άλμπουμ, το οποίο είναι ακόμα μια εξαιρετική προσθήκη στη δισκογραφία τους.
 
Θυμάμαι να ακούω μια συνέντευξη του Μπάμπη και του Σεραφείμ στο Rock Gems και ο πρώτος εξηγούσε πως ειδικά σε αυτόν τον δίσκο έπρεπε να τραγουδήσει με καθαρά φωνητικά απογυμνώνοντας τον εσωτερικό του κόσμο και να εκφραστεί καλλιτεχνικά. Έτσι είναι τα συγκροτήματα και οι Planet of Zeus ήταν μια τετράδα που δεν άλλαξε μέλη, αλλά άλλαξε χαρακτήρα, ωρίμασε και η χαρντκορίλα του Eleven the Hard Way έδωσε τη θέση της στο να αποτυπώσουν τα πιο βαθιά τους συναισθήματα μέσα από τη μουσική τους.
 
Φυσικά οι επιθετικές στιγμές δε λείπουν με το εισαγωγικό Loyal to the Pack να είναι ισοπεδωτικό. Όμως η πραγματική μαγεία κρύβεται σε κομματάρες όπως το Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself που φανερώνει την αγάπη τους στο 80s rock, τα μελωδικότατα Sea Bastards και White Shroud, το ατμοσφαιρικό Indian Red και φυσικά το διαχρονικό πλέον χιτ Them Nights που πραγματικά με συγκινεί κάθε φορά που το ακούω. Οι Αθηναίοι μεγάλωσαν, άλλαξαν και όπως γούσταραν στο Eleven ή το Macho Libre, έτσι ήθελαν να γουστάρουν και εδώ με τη μουσική που γράφουν. Τελικά τους βγήκε στο 100%.
 
Faith in Physics (2019)
 
 
 
 
Αυτό το άλμπουμ πάντα το ένιωθα σαν ένα χαμένο κρίκο στην αλυσίδα, καθώς βγήκε λίγους μήνες πριν μπει στη ζωή μας ο COVID και αν και τον άκουγα συνέχεια τους τελευταίους μήνες του 2019, λόγω έλλειψης συναυλιών και άλλων δικών μου ανακαλύψεων κάπου το έχασα στην πάροδο του χρόνου. Παρ’ όλα αυτά έχει μέσα μερικές πραγματικά πολύ αγαπημένες μου συνθέσεις και ξανακούγοντάς το μου ήρθαν σαν flashback πολλές στιγμές από τις πρώτες ακροάσεις.
 
Πάντα ξεκινάνε δυναμικά και το Gasoline δεν αποτελεί εξαίρεση, ενώ το Man vs. God και το All These Happy People με γύρισαν πολλά χρόνια πίσω όταν ήταν κολλημένα στο repeat. Οι Planet γενικότερα μοιάζουν να θέλουν να συνεχίσουν στην κατεύθυνση που είχαν πάει με το Loyal to the Pack. Η περιπλάνησή τους σε πιο εναλλακτικά, οριακά grunge μονοπάτια είναι πολύ όμορφη και τους ταιριάζει.
 
Τα stoner και dessert στοιχεία των πρώτων άλμπουμ μπορεί να μην τα συναντάς, αλλά οι Αθηναίοι ξέρουν πως να γράψουν αυθεντικά καλό καθαρόαιμο rock. Κάτι τέτοιο είναι εμφανές στην κομματάρα On Parole και το outro της ή στο οχτάλεπτο King of the Circus που κλείνουν το δίσκο με ένα εκτενέστερο κομμάτι μετά από καιρό. Ίσως κάπου να χαθήκαμε με το Faith In Physics μέσα στο χρόνο, αλλά πέρασα τέλεια ξανακούγοντας το αναπολώντας την εποχή που βγήκε.
 
 
Afterlife (2024)
 
 
 
Να πω την αλήθεια, είχα μια απορία πως και πήρε στους Planet τόσο καιρό να βγάλουν νέο δίσκο και αναρωτιόμουν πως θα τους βρει αυτή η νέα εποχή μετά τον ιό και πως τους επηρέασε. Το Afterlife είναι ένα άλμπουμ που εμένα με δίχασε περισσότερο από το Loyal to the Pack και το έγραψα και στην περσινή μου λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.
 
Είναι ένας δίσκος λιγότερο επιθετικός, με περισσότερη έμφαση στους ρυθμούς και τις μελωδίες, ένα άλμπουμ που θέλει πιο πολύ να καλύψει αυτήν την εναλλακτική πλευρά της τετράδας που αγαπάει το grunge και τον σύγχρονο rock ήχο. Για αυτό τραγούδια όπως το Baptized In His Death, το Step On, Skin Off και The Song You Misunderstand δημιουργούν ένα πολύ συμπαγές άλμπουμ σύγχρονου rock ‘n roll έχοντας ταυτόχρονα πάρα πολλά να σου πουν μουσικά και στιχουργικά.
 
Ακούγοντάς το έναν χρόνο μετά, είμαι πλέον σίγουρος ότι είναι η καλύτερη δουλειά του Μπάμπη στα φωνητικά. Ταυτόχρονα αν και μπορείς να ακούσεις σε πολλά τραγούδια τις επιρροές τους από άλλα είδη, νομίζω ότι είναι ένα άλμπουμ που πετυχαίνει μια τέλεια ισορροπία καταφέρνοντας να είναι εμπορικά ελκυστικό και ταυτόχρονα να συγκεράζει όλες τις επιρροές τους σε μια πιο συγκεκριμένη και ξεκάθαρη μουσική ταυτότητα. Οι ενορχηστρώσεις είναι δουλεμένες, οι μελωδίες κολλητικές και οι στίχοι αναδεικνύουν μια ωριμότητα που αντικατοπτρίζει την πορεία τους ως μπάντα και αυτό που είναι σήμερα.
 
Γι’ αυτό και περιμένω να τους απολαύσω σύντομα στην Τεχνόπολη και να γιορτάσω μαζί τους τα εικοσιπέντε χρόνια πορείας. Τα λέμε εκεί λοιπόν!

To άρθρο γράφτηκε πρώτα για την στήλη The Unstable Show του anthem.gr.
 

 
Το 2017 θυμάμαι όπως τώρα να σηκώνομαι το πρωί, να ανοίγω το κινητό και να βλέπω για τον θάνατο του Chris Cornell. Ήταν σοκαριστικό για μένα γιατί ήταν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Λίγους μήνες μετά ακριβώς τo ίδιo ένιωσα για τον Chester Bennington. Ο θάνατος είναι ένα περίεργο concept και στη μουσική πολλές φορές βιώνουμε ένα πένθος για ανθρώπους που δεν τους ξέραμε από κοντά, αλλά τους νιώθουμε δικούς μας. Είναι το δέσιμο που προκύπτει μέσα από αυτή τη σχέση ακροατή-μουσικού.
 
Κάπως έτσι ένιωσα ξανά πριν λίγες ώρες διαβάζοντας για τον θάνατο του Ozzy Osbourne. Όταν ανακάλυψα το μέταλ, κάπου εκεί στο Λύκειο μπήκα σε μια φάση να ακούσω περισσότερο Black Sabbath, το συγκρότημα από το οποίο γνώριζα μόνο το Iron Man και το Paranoid. Το πιο τρελό με τους Sabbath είναι ότι είναι μία από τις μπάντες που θεωρείς ευλογία το πως ένωσαν αυτοί οι άνθρωποι τις δυνάμεις τους, γιατί ο καθένας επηρέασε με το παίξιμό του όχι μόνο το συγκρότημα, αλλά όλη την σκληρή μουσική γενικότερα.
 
Οι Black Sabbath ήταν πάντα η απαρχή του μέταλ, οι άνθρωποι που έβαλαν τις βάσεις για το heavy, το doom και ένα κάρο είδη ακόμα. Είναι ο Iommi και τα σπουδαία riffs του, ο Ward με τους ρυθμούς του, ο Geezer που οι μπασογραμμές του διαμορφώνουν ακόμα και σήμερα τον ήχο και είναι ο Ozzy με τις σπουδαίες ερμηνείες του που έκανε το συγκρότημα να ορίσει ολόκληρες γενιές μουσικών.
 
 
Αυτό που μου άρεσε πάντα στον Ozzy ήταν το πόσο free spirit τύπος φαινόταν, το πως ζούσε τη ζωή του χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Δεν είναι μόνο το κομμάτι των καταχρήσεων. Δάγκωσε μια νυχτερίδα επειδή νόμιζε ότι είναι ψεύτικη, σνίφαρε μυρμήγκια για να την πει στους Motley Crue, συνελήφθη επειδή κατουρούσε στο δρόμο ενώ φορούσε ένα φόρεμα της Sharon, έκανε ακόμα και reality show όπου εμφανιζόταν εντελώς στ’ αρχίδια του και φυσικά ακόμα και εκεί επηρέασε πολλούς άλλους να κάνουν παρόμοιο reality με προφανώς ψεύτικα σκηνικά.
 
Γιατί αυτός ήταν ο Ozzy. Σίγουρα επηρεάστηκε πολύ από τα ναρκωτικά σε όλα τα παραπάνω και τα τελευταία χρόνια έκανε ό,τι του έλεγε η Sharon. Όμως ήταν ένας αληθινός άνθρωπος, ένας ωραίος τύπος. Έφυγε από τους Black Sabbath και έζησε μια δεύτερη καριέρα με το προσωπικό του σχήμα. Συνεργάστηκε και ανέδειξε τεράστια ονόματα όπως τους Randy Rhoads, Zakk Wylde, Mike Inez, Robert Trujillo, Jason Newsted, Mike Bordin, Tommy Clufetos και φυσικά τον δικό μας Gus G.
 

 
Η παρακαταθήκη του Ozzy δεν είναι μόνο τα επικά άλμπουμ με τους Sabbath ή τα Diary of a Madman και Blizzard of Ozz που αποτέλεσαν σπουδαίες σελίδες για την δισκογραφία του. Παρακαταθήκη είναι αυτή η φωνή που σε ανατριχιάζει στο πρώτο άλμπουμ των Black Sabbath, μια φωνή που μοιάζει να έρχεται από άλλο κόσμο σαν φάντασμα να τραγουδάει.
 
Παρακαταθήκη του Ozzy είναι η larger than life προσωπικότητά του, το στυλ του σε συνεντεύξεις που έμοιαζε να μην τον νοιάζει τίποτα (Who The Fuck Is Justin Bieber?) και οι τρέλες του επί σκηνής όπου έπιανε το μικρόφωνο φουλ ιδρωμένος και χοροπήδαγε στον ρυθμό των riffs σαν μικρό παιδί. Ο Ozzy είναι ο ορισμός του ανθρώπου που λάτρευε αυτό που έκανε και αυτό ήταν εμφανές.
 
 
Το αντίο του από τις ζωντανές εμφανίσεις ήρθε μόλις πριν από λίγες ημέρες. Μια συναυλία στη γενέτειρα των Black Sabbath, το Μπέρμιγχαμ όπου έπαιξε ένα σετ δικό του για να πει μια τελευταία φορά κομματάρες όπως το Mr. Crowley, το Crazy Train και το Mama, I’m Coming Home και μια τελευταία επανένωση με την αρχική σύνθεση των Black Sabbath για να συγκινηθούμε βλέποντας τους να ροκάρουν με τα War Pigs, N.I.B., Iron Man και Paranoid.
 
Ο Ozzy καθισμένος σε έναν θρόνο σαν σωστός Πρίγκηπας του Σκότους έπαιζε με το κοινό, τραγουδούσε με την ψυχή του ενώ και στα βίντεο από τα backstage φαινόταν ευδιάθετος. Είδε την πρόταση γάμου του Sid Wilson στην κόρη του και συνομίλησε με μουσικούς από άπειρα συγκροτήματα που έπαιξαν σε εκείνη τη βραδιά. Μουσικούς που επηρέασε όσο κανείς.
 
Κάπου εδώ είναι και το νόημα με τον Ozzy. Είναι τέτοια η μουσική του κληρονομιά, αλλά και η αχαλίνωτη προσωπικότητά του που όπως και ο Lemmy πεθαίνει μόνο βιολογικά. Ο Ozzy τρεις εβδομάδες πριν τον θάνατό του ήταν στην σκηνή και τραγουδούσε για τον κόσμο. Ο Ozzy είναι ένας μύθος για το μέταλ. Και οι μύθοι δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Οι άνθρωποι και οι ιδέες πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχνάμε.
 

 
Ο Prince of Darkness έφυγε από κοντά μας, αλλά μας αφήνει μια σπουδαία παρακαταθήκη και για αυτήν δε θα ξεχαστεί ποτέ. Είναι το σύμβολο μιας γενιάς μουσικών, ένα τρελό τρένο που δε χώρεσε στις ράγες αυτού του κόσμου, ένας άνθρωπος που έσπασε πολλά πρότυπα, που γλύτωσε πολλές φορές από τον θάνατο, που μας έμαθε μέσα από τα τραγούδια του να αγκαλιάζουμε το χάος, να γελάμε και να ζούμε κάθε τρελή στιγμή.
 
Δε θα υπάρξει άλλος σαν τον Ozzy, ούτε χρειάζεται. Το αποτύπωμα του θα μείνει και στους δίσκους τους, αλλά και στις ψυχές μας που χάρη σε εκείνον έμαθαν να μην φοβούνται που είναι διαφορετικές από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Καλό ταξίδι Madman.